Vandaag is mijn broer(tje) jarig, 32 jaar is hij geworden. Wij schelen 16 jaar, ikzelf
word volgende week 48. Na hem zijn er nog twee geboren, een zus die bijna 31 wordt en een broer die in Augustus 29 wordt. Tussen mij en de (kleintjes) zoals we ze vroeger noemden, zitten trouwens ook nog 2 broers en een zus. Toen ze nog heel klein waren, was ik altijd met ze op stap, dat vond ik leuk. Maar heel vaak dachten de mensen dat het mijn kinderen waren, dat vond ik helemaal niet erg en meestal ging ik niet eens uitleggen dat het mijn broertjes en zusje waren. Ik werkte destijds bij een bank en tussen de middag ging ik dan de stad in en daar zag ik altijd wel weer iets leuks om voor ze te kopen. Dat was mijn grote plezier. Ik heb er heel wat geld aan gespendeerd, maar als ik het over zou mogen doen, deed ik het precies zo.

Inmiddels is mijn broer zelf vader van bijna 4 kinderen en allang geen broer-tje meer, maar ik herinner me nog een keer dat ik hem en zijn 1 jaar jongere zusje had meegenomen naar Duitsland. We zouden daar een andere broer ophalen die daar op vakantie was geweest. Maar omdat het niet mijn kinderen waren, had ik dus ook geen paspoort of ander bewijs dat ik ze mee de grens over mocht nemen. En in die tijd moest je nog keurig je paspoort tonen als je de grens over wilde. Toen ik aan de beurt was liet ik mijn paspoort zien, maar die douane-beamte keek in de auto en zag de kleintjes daar zitten en wilde van mij een bewijs dat ze echt wel bij mij hoorden. Toen ik dat niet had moest ik rechtsomkeert maken en terug Nederland in, ik kwam de grens niet over. Toen heb ik mijn ouders gebeld om te vragen wat ik moest doen en toen zei mijn vader dat ik het bij een andere grens overgang moest proberen, bij een veel meer onbekende overgang waar het altijd heel rustig was. Zo gezegd zo gedaan, en jawel hoor, daar ben ik zonder problemen de grens gepasseerd, mét de kinderen. Eenmaal in Duitsland had ik geen problemen meer te verwachten, dus verder is alles prima verlopen.

In de bijbel staat ook iets van een dergelijke strekking, daar gaat het over het nieuwe Jeruzalem en dan staat er in Openb.21:25 : en haar poorten zullen nooit gesloten worden des daags, want daar zal geen nacht zijn; en de heerlijkheid en de eer der volken zullen in haar gebracht worden. En in haar zal niets onreins binnenkomen, en niemand die gruwel en leugen doet, maar alleen zij, die geschreven zijn in het boek des levens van het Lam.
Gisteren heb ik al iets geschreven over hoe we mogen uitzien naar ons hemels thuis, maar natuurlijk willen we niet alleen, maar juist samen met een ieder die ons lief en dierbaar is, eenmaal daar aankomen.

Ik heb zelf 4 kinderen, en deze kinderen hebben ook inmiddels allemaal een leeftijd bereikt waarop ze hun eigen keuzes moeten maken. Toch gebeurt het nog wel dat één van de kinderen mij iets vraagt en dan van mij een antwoord verwacht waardoor hun eigen gevoel en geweten min of meer gesust wordt. Mijn taak is het dan om ze te leren zélf verantwoording voor hun daden te nemen. Ze zijn er oud genoeg voor en straks als het er om gaat of je bij de Here binnen mag komen, dan hebben ze allemaal hun eigen inschrijvingsbewijs nodig. Dan helpt het niet of het mijn kinderen zijn ja of nee, zijzelf hebben een toegangsbewijs nodig om in die eeuwige stad binnen te mogen komen. Het is een heel belangrijke taak, die mij door God is toebedeeld op het moment dat de kinderen geboren werden. Een opdracht om ze het goede voor te leven, om ze het onderscheid te leren tussen goed en kwaad. Ze te leren dat ook een heel klein beetje zonde, gewoon zonde is. Ze te helpen bij de keuzes die ze moeten maken en ze te leren dat het van levensbelang is om serieus met de dingen van God bezig te zijn en vooral ook Hém serieus te nemen. In alle dingen en op alle dagen!

Toen ze nog heel klein waren heb ik in een gedicht verwoord wat mijn allergrootste wens was, voor ieder kind persoonlijk en die wens bestaat nog steeds, maar in de tussentijd heb ik er zelf aan mee mogen helpen om mijn kinderen te leren en te vormen. En ik ben er heel erg blij mee dat de wensen die ik toen in dat gedicht schreef, meer en meer gestalte gaan aannemen in hun leven. Het is mooi om te zien hoe ze opgroeien en volwassen worden. Ook als broeders en zusters mogen wij een voorbeeld zijn voor elkaar, voor de kinderen in onze gemeenten of onze families, zowel de echte kinderen, alsook de “kinderen in het geloof” want wij willen toch met z’n allen straks door die poort de hemelse stad binnengaan?

Dat mooie nieuw Jeruzalem
die stad met open poorten,
daar stromen straks de mensen binnen
van alle natiën en soorten.
Wat fijn als men dan tot ons zegt:
ja hoor, jouw naam zie ‘k staan,
jouw plek is hier gereserveerd,
jij mag hier binnengaan.