Brenda zit in de klas met een broeierige blik om zich heen te kijken, ze heeft totaal geen aandacht voor de leraar die probeert om de kinderen wiskunde bij te brengen. Ze zit zich te ergeren aan dat mormel dat haar vanmorgen uit de hoogte bekeek en met een, in Brenda’s ogen, valse blik, voorbij liep. In Brenda’s gedachten stormt het en ze denkt: “Wacht maar, ik zal je nog wel krijgen!! ”Brenda!! waar was ik gebleven??” De stem van de leraar schalt door het lokaal en Brenda schrikt op uit haar duistere gedachten. “Eh,eh,eh,,, “ stamelt ze. “Ja dame, je zat weer eens helemaal niet op te letten en je kunt na schooltijd hier terugkomen om na te blijven!” Zegt meneer de Vries, de wiskundeleraar. Met een rood hoofd buigt Brenda zich over haar boek en ziet vanuit haar ooghoek nog net hoe Stacy stiekem vol leedvermaak zit te grinniken. Nog bozer wordt het in Brenda’s hart en nog groter wordt de behoefte om dat lelijke kind terug te pakken!! Nienke, de zachtere van de twee, heeft er helemaal niets van gemerkt, ze vindt het alleen vervelend voor haar zusje dat ze na moet blijven en neemt zich voor om op Brenda te wachten straks. Zo gezegd zo gedaan, na schooltijd wacht Nienke trouw op haar zusje en als deze een half uur later eindelijk op het schoolplein verschijnt haakt ze gezellig bij haar in en lopen ze naar het fietsenhok. Brenda heeft nog steeds een gezicht als een donderwolk en Nienke, die denkt dat het door het nablijven komt zegt troostend: “We gaan gauw naar huis Bren, mama heeft vast iets lekkers voor ons en dan vergeten we het nablijven snel, kom!” En met nog een kneepje in de hand van Brenda laat ze haar los en lopen ze naar hun fietsen. Snel fietsen ze naar huis, Nienke is verbaasd dat Brenda nogal zwijgzaam is en nog steeds haar boze gezicht laat zien maar ze zegt er verder niets over en als ze wat later thuiskomen begroet ze blij haar moeder en zelfs Mark, die al gezellig zijn warme kopje thee drinkt krijgt een vriendschappelijke veeg door zijn haren wat haar een kreet van Mark oplevert die nogal trots is op zijn kapsel. Nienke giechelt erom en ploft lekker neer op de bank. “Dag lieverds, ik heb een lekker kopje thee voor jullie en natuurlijk ook wat lekkers voor erbij” zegt mama. Nienke pakt enthousiast de thee aan en stopt een dik stuk chocolade in haar mond. “Heerlijk mam” lispelt ze met volle mond. Marcia glimlacht erom maar dan ziet ze hoe Brenda met een gezicht als een oorwurm in een stoel zit. “Nou Brenda, wat kijk je boos, is er iets voorgevallen op school?” vraagt mama. Brenda’s ogen vlammen als ze begint te vertellen hoe ze moest nablijven en hoe dat wicht haar had uitgelachen. Ze vertelt ook hoe hooghartig Stacy is en hoe ze haar, Brenda, vanmorgen voorbij gelopen was. Mama luistert naar Brenda’s betoog en zegt: “Maar Brenda, het was toch niet Stacy’s schuld dat jij niet oplette? Dat was je eigen schuld en dat ze hooghartig zou zijn is iets dat je niet weet, ze is pas nieuw op school en misschien is ze wel heel onzeker en is dit alleen maar een houding die ze zich aanmeet omdat ze niet anders weet te doen? Hoe zou jij je voelen als je nieuw in een klas zou komen waar iedereen elkaar al kent en waar men al bevriend is met elkaar? Dat is best moeilijk en zo’n meisje als Stacy heeft tijd nodig om te wennen, het zou juist fijn zijn als jullie een beetje toenadering zouden zoeken” Brenda kijkt haar moeder aan met boze ogen, ja hoor, het zal haar moeder weer niet zijn, die denkt dat iedereen alleen maar goed is. “Jij hebt het niet gezien mam, maar ze is écht onuitstaanbaar en heel gemeen!!” zegt ze vol overtuiging. Mama doet er voor dit moment maar het zwijgen toe, laat Brenda maar even tot zichzelf komen en als ze wat afgekoeld is zal de bui verder wel overwaaien denkt ze….

Ja, mama denkt dat het wel zal meevallen met de boze bui van Brenda maar in Brenda’s hart stapelen zich de boze gedachten almaar op en die zorgen ervoor dat de behoefte om Stacy te grazen te nemen alleen maar groter wordt. Nienke is heel anders, ze vindt Stacy wel wat hooghartig maar ze denkt er verder niets bij, ze gaat ervan uit dat als ze eenmaal wat meer bekend is met de kinderen uit de klas ze wel bij zal draaien en ze denkt na over wat haar moeder net zei, ja ze zal inderdaad eens proberen om een praatje met Stacy te maken. Nienke ziet graag, net als haar moeder, het beste in de mensen om haar heen.

Als de meisjes ‘s avonds naar bed gaan is Nienke al snel in dromenland maar Brenda ligt nog lang wakker en zint op wraak. Uiteindelijk valt ze in een onrustige slaap waaruit ze de andere morgen met een moe gevoel wakker wordt als mama hen roept. Nienke gooit met een opgewekte zwaai haar benen buiten het bed en ook Brenda gooit het dekbed van zich af. Deze morgen zijn zij eerder bij de badkamer dan Mark en giechelend rennen ze naar binnen en gooien de deur dicht. Mark zegt wijselijk niets en wacht gelaten af tot de meiden klaar zijn. 

Aan de ontbijttafel is het altijd gezellig en er wordt heel wat af gekwebbeld door de twee meiden, ze hebben het hoogste woord en af en toe gooit Mark er ook nog een opmerking doorheen. Papa en mama horen glimlachend het geroezemoes aan en genieten in stilte van hun drietal. Dan is het tijd om op pad te gaan, papa gaat vandaag het eerste weg, hij moet op tijd op zijn kantoor zijn om nog het één en ander voor te bereiden voor een bezichtiging van een huis die hij wat later deze morgen met een echtpaar zal gaan doen. Mark neemt nog gezellig een boterham, hij heeft het eerste uur vrij dus hij heeft alle tijd vanmorgen. Brenda en Nienke trekken hun jassen aan, halen hun fiets uit de schuur en zwaaien mama gedag. Daar gaan ze, op naar school. 

wordt vervolgd…