Op de bres.

Gisteren heb ik al iets over mijn werk verteld en ook vandaag wil ik daar nog wel wat over vertellen. Het geeft zoveel reden tot dankbaarheid, het brengt tot nadenken, het doet je het Vaderhart van God ontdekken dat dwars door je heen uitreikt naar die ander toe. Kortom, teveel om op te noemen.

Zomaar eens een greep uit de dingen die we in ons werk tegenkomen.

Ik had gisteren een cliënt aan de telefoon die momenteel op de PAAZ afdeling in een ziekenhuis verblijft.  Een man die het al zijn hele leven moeilijk heeft een eigen identiteit te vinden en die gebukt gaat onder onvermogen, daardoor ook schuldgevoelens en minderwaardigheidsgevoelens heeft, en nog veel meer, en nu was er iets voorgevallen wat hem dermate van streek heeft gebracht, dat er van alles met hem gebeurd is en hij nu op de PAAZ afdeling verblijft. Inmiddels gaat het alweer aardig de goede kant op met hem. Telefonisch houden we contact en zodoende had ik hem ook gisteren weer aan de telefoon. Hij liet duidelijk merken dat hij het fijn vond om zo even dit contact te mogen hebben met elkaar en we hebben een fijn gesprek gehad. Een man die eigenlijk nog zoveel heeft om dankbaar voor te zijn en die nu toch weer een beetje hoop voor de toekomst begint te krijgen.

Enkele weken geleden was ik op het werk van een andere, jonge cliënt, zijn voorman had hem doorgestuurd naar ons en wilde ook graag op de hoogte gehouden worden van de ontwikkelingen rondom deze jongeman en daarop besloot ik een bezoekje aan het werk, en de voorman te brengen. We hebben een heel fijn gesprek gehad en ook samen dingen doorgenomen en afgesproken en we proberen nu van beide zijden deze jongen te helpen. De jongen zelf komt een beetje meer los en durft steeds meer zijn vertrouwen te geven, wat ook resulteert in het vertellen over zijn leven en het uiten van zijn gevoelens.

Vandaag sprak ik een vrouw, zij is de eerste cliënte die ik toebedeeld kreeg toen ik een jaar geleden aan dit werk begon en inmiddels is er enorm veel in haar leven veranderd. Ze gaat mee naar de kerk, is ook thuis hiermee bezig en bekijkt op family 7 allerlei goede programma’s en ook David Maasbach is één van haar favorieten. Met haar verslaving gaat het momenteel heel goed, maar ze had enorm veel lichamelijke klachten de afgelopen tijd, waardoor ze al 2 maanden niet meer de deur uitkwam en ook niet meer naar de samenkomsten kon komen. Ik heb steeds contact met haar gehouden en een paar weken terug gaf ze aan graag mee te willen naar de genezingsdienst die afgelopen zondagavond in onze gemeente gehouden werd. Ik heb beloofd mee te gaan en haar op te halen en dat heb ik ook gedaan. Ze heeft voor zich laten bidden en ze had me ook verteld dat ze bloed had laten prikken omdat ze zoveel lichamelijke klachten heeft. Vanmiddag vertelde ze me dat het bloed helemaal goed was en dat ze zich al een stuk beter voelt en zondag weer de samenkomst hoopt te bezoeken. God is goed! Onze relatie is in het afgelopen jaar uitgegroeid tot vriendschap en ook dat is kostbaar en zo’n mooi wonder van God.

Vanmorgen ben ik met een jonge vrouw meegeweest die een uurtje bij haar kindje op bezoek mocht. Het kindje is direct na zijn geboorte, nu zo’n 6 weken geleden, weggehaald en in een  pleeggezin gebracht i.v.m. drugsproblemen van de ouders. Ook het oudste kindje is sindsdien niet meer thuis en de ouders hebben onmiddellijk hulp gezocht. Nu is het zo dat wij meteen aan de gang zijn gegaan een traject voor hen op te zetten en we zijn nu bezig hen op diverse terreinen te helpen en te begeleiden. Door jeugdzorg was ons gevraagd of wij deze jonge vrouw wilden begeleiden wanneer ze haar kindje mag bezoeken en zodoende ben ik een paar maal meegeweest. Het is zo aandoenlijk om een moeder te zien die een uurtje van haar kindje mag genieten en die dan na dat (veel te snel voorbijgevlogen) uurtje met pijn in haar hart het kindje weer moet achterlaten. We zijn bezig om hen als gezin naar de Hoop te kunnen krijgen en we bidden dat dit gezin weer op een goede manier herenigd mag worden en dat de ouders mogen bouwen aan een hoopvolle toekomst voor zichzelf en de kinderen.

Ik had woensdag een gesprek met een vrouw die al een week of 6 bij ons over de vloer komt. Ze kwam met een hulpvraag en we hebben haar een intake gegeven en zijn bezig om haar te begeleiden totdat ook zij opgenomen zal kunnen worden. Toen zij pas kwam was ze heel erg depressief en verward, maar nu, een aantal weken later, is ze al een heel eind opgeknapt. ze is veel energieker, blijer en positief. Iedere morgen zorgt ze op tijd uit bed te zijn om zo de dagopening op het werk mee te kunnen maken, waar ze heel veel steun aan heeft. Zodoende  begint haar dag ook op een fijne, positieve manier. Verder is het zo dat zij, op haar beurt, ons weer helpt en zegent, door elke keer een stukje van het kantoor schoon te maken. Zij vindt het fijn om het te doen, en wij zijn dankbaar dát ze dat doet. Mooi hè?

Weet je, iedere morgen beginnen we de dag met gebed, wanneer we met cliënten spreken eindigen we met gebed, tenzij de cliënt aangeeft dit niet op prijs te stellen, maar dat gebeurt maar weinig. We zijn ons bewust dat het de Here God is die mensenharten aan kan raken, dat Hij het is die situaties kan veranderen en mensen nieuwe hoop en uitzicht kan geven, en we zijn dankbaar dat wij, in Zijn dienst en onder Zijn leiding, hieraan ons steentje mogen bijdragen. Wij mogen op de bres staan voor al deze mensen en dát is wat we doen!

Ik vond een hele mooie, oude, uitleg over dit gezegde en daar wil ik mee afsluiten, het zegt eigenlijk alles! Zich voor iemand in den bres stellen: voor iemand gaan staan in de door den vijand gemaakte opening in den vestingmuur; voor hem strijden, zijne partij opnemen.