Posts Tagged ‘vergeving’

Is het je meegevallen om je gevoelens onder woorden te brengen? Lukt dat wel? Het is erg belangrijk want met een onbestendig gevoel kun je niet veel aanvangen, duidelijkheid is nodig.

Het is ook belangrijk om onderscheid te maken tussen de “dader” en de verwonding. De dader heeft de wond veroorzaakt, maar de wónd is het die jou al zoveel jaren lang pijn en ellende geeft. Waarom hier een scheiding maken? Omdat het je kan helpen je gevoelens te catagoriseren. De dader is iemand geweest van buitenaf, de pijn is een metgezel geworden die van binnenuit jou komt. Dat zijn dus verschillende dingen.

Stap 7: De gevoelens van bitterheid, boosheid enz. kortom, alle negatieve gevoelens die je hebt, zijn stuk voor stuk bronnen van vervuiling. Het heeft niet alleen de verwonding geïnfecteerd maar het heeft ook geprobeerd op andere terreinen van je leven te infiltreren. Dit vuil moet weg uit de wond zodat het niet nog meer schade kan aanrichten. Hier is dus belangrijk dat je goed onder woorden hebt gebracht welke negatieve gevoelens en gedachten je hebt bij een gebeurtenis. Door deze bij name te noemen, ze stuk voor stuk aam de Here God te overhandigen en Zijn vrede ervoor in de plaats te vragen, zul je de wond gaan zuiveren. Je haalt zelf het vuil eruit. Dit is een moeilijke beslissing die alleen jijzelf kunt nemen. Dat kan niemand anders voor je doen, maar het is noodzakelijk om je vrijheid terug te krijgen.

Stap 8: Wanneer de wond gereinigd is, is het tijd voor de allergrootste stap: het vergeven van de persoon die jou zoveel pijn aangedaan heeft. Veel mensen denken dat je pas kunt vergeven als je je ernaar voelt om te vergeven, eerst het gevoel, dan de daad. Dat is veelal juist andersom. Zoals ik in een eerder stukje zei, vergeven is niet een daad van het gevoel, maar een daad van gehoorzaamheid aan Gods woord. Het is puur een keuze die je maakt, een beslissing die je vooral maakt met het verstand. Je weet dat het het enige juiste is dat je kunt doen, je weet dat het naar Gods wil en Zijn woord is, én je weet dat door deze persoon te vergeven, los te laten, jijzelf ook losgelaten zult worden. Je mag simpelweg naar de Here God toegaan en Hem zeggen dat je wilt vergeven. Je mag Hem zeggen dat je het zelf eigenlijk helemaal nog niet kunt maar dat je het wilt doen in gehoorzaamheid. Dat is al voldoende, en het gevoel komt dan vanzelf achteraan. Het kan ook zo zijn dat de persoon die je zou moeten/willen vergeven, niet meer leeft. Doe het dan toch, het blijft belangrijk. In sommige gevallen is het heel behulpzaam om met zo’n persoon zelf dit uit te spreken, maar mocht dat niet kunnen, door welke omstandigheid dan ook, laat het dan hierbij. Geef deze gebeurtenis de kans en de tijd om “verleden” te worden en merk dat je in staat zult zijn om er los van te geraken.

Dit alles is een proces van pijn, en in Gods woord staat zoiets moois: Welzalig de mensen wier sterkte in U is, in wier hart de gebaande wegen zijn. Als zij trekken door een dal van balsemstruiken, maken zij het tot een oord van bronnen; ook hult de vroege morgen het in zegeningen. Zij gaan voort van kracht tot kracht en verschijnen voor God in Sion. Psalm 84:6-8.

Er is een associatie tussen een balsemstruik en de tranen van een mens, want het kostelijke balsemsap won men per druppel door de boomstam met scherpe stenen open te snijden. Daardoor leek het alsof de balsemstruik ‘huilde’. Jij gaat op dit moment misschien door zo’n dal waarin het lijkt of ook jij met scherpe stenen opengekerft wordt, maar deze Psalm zegt dat wanneer wij onze sterkte in de Here  God zoeken, en er in ons hart gebaande wegen zijn (dat is de weg waarop we keer op keer naar Vader God gaan) wij dit dal mogen maken tot een oord van bronnen. Heb je dat gezien? Er staat niet dat Gód het zo maakt, nee er staat dat we het zélf zullen doen, de pijn en de tranen maken tot iets moois, een oord van bronnen. En inplaats van pijn en verdriet, mag er dan een bron in ons binnenste ontstaan die levend water voortbrengt. Levend water zal er uit ons binnenste vloeien, je zult de zegeningen van de Here God ervaren en van kracht tot kracht mogen wandelen!!!

Wat een prachtige belofte is dit. Ik bid dat je erdoor gezegend en vertroost mag worden!

Wanneer je zo ver bent dat je hier bent aangeland, is er al veel gebeurd, maar er is nog een hele belangrijke fase, de vergeving. Alvorens deze stap te integreren in het traject waarin we bezig zijn, wil ik er graag iets meer over vertellen. Ik heb een stukje teruggezocht wat ik er ooit over geschreven heb en daar een gedeelte van hieronder gezet. Ik hoop dat het een beetje kan helpen om het woord, en ook de daad, “vergeving” iets te verduidelijken.

Gods liefde over jou is zó groot!

Matth.6:14-15: Want indien gij de mensen hun overtredingen vergeeft, zal uw hemelse Vader ook u vergeven; maar indien gij de mensen niet vergeeft, zal ook uw Vader uw overtredingen niet vergeven.

Dit is zo essentieel, en ik ben ervan overtuigd dat dit stukje júíst is geschreven voor de mens die gekwetst is, die mens die zoveel pijn is gedaan. Want deze mensen zijn, door hun verwondingen, op een bepaalde plaats tot stilstaan gekomen. De wonden doen teveel pijn om verder te kunnen……..Ik denk dat we als kind allemaal weleens gevallen zijn. En ik weet niet of je je het kunt herinneren, maar als je dan bijvoorbeeld een wond op je knie had, dan deed dat zeer en probeerde je met een stijve knie te lopen omdat buigen te zeer deed. Maar wat gebeurde er dan, dan kwam er zo’n korstje op de wond, een “verharding” die spontaan optreedt om zo’n wond als het ware te beschermen. Doch als je dán probeerde om je knie te buigen en verder te lopen, ging dat korstje kapot en begon de wond opnieuw te bloeden en uiteraard deed dat buigen ook pijn. Je kon pas weer iets doen met zo’n knie als dat korstje na verloop van tijd van de wond afviel en er nieuwe huid onder zat die weer mooi en soepel was. Zo gebeurt het in het natuurlijke, maar in het geestelijke dan………..?

 Wel, in het geestelijke is het zo dat de wonden die er geslagen worden in ons leven, ook behoorlijk pijn doen, en dan komt er óók vaak op zo’n plaats een verharding in ons leven. En als we dan verder willen, doet dat pijn, waardoor we op zo’n plaats veel te lang blijven stilstaan, gedwongen door de omstandigheden. Maar als God nou in het natúúrlijke de dingen zó mooi geschapen heeft, dat zo’n wond na verloop van tijd weer helemaal heel wordt, zou Hij dan in het geestelijke verstek laten gaan? Nee, natuurlijk niet, maar het middel om tot genezing te komen staat in dat vers uit Mattheus. Het heet “vergeving”. Dat korstje op onze knie, wat gebeurde daarmee?
dat liet los….. toch? Maar het is niet dat kórstje dat besluit om de knie los te laten, nee, het is het lichaam dat zich herstelt en dan zo’n korstje geen houvast meer geeft…………oké? Je snapt het al hè?

Het is aan ons te besluiten om de wrok, de pijn, het verdriet en de boosheid “los te laten”. Dit is géén beslissing naar het gevoel, doch puur een beslissing die we kíézen te nemen als gevolg van gehoorzaamheid aan Gods woord. We mogen het in de handen van onze Hemelse Heelmeester geven en Hij zorgt er dan voor dat er nieuw leven komt op de plaats van de wond, en de verharding géén houvast meer zal hebben in ons leven. Zo zullen we verder kunnen, een stuk vrijheid ervaren. En weet je, ik spreek wél uit ervaring en ik wéét dat het werkt.