Óók een vluchteling.

Om drie uur die middag is het opnieuw druk in de kerk. Veel mensen zijn gekomen maar ze blijven bij de ingang staan en houden hun jassen aan. Ieder heeft iets bij zich, de één een groot pakket, de ander een klein tasje en als iedereen er is gaat het in optocht door het dorp. Waar gaan ze heen? Ze lopen naar de sporthal, de kinderen voorop, zij hebben allemaal een klein lichtje gekregen en lopen zingend door de sneeuw. “Jezus zegt dat Hij hier van ons verwacht dat wij zijn als kaarsjes brandend in de nacht”. Het klinkt mooi en als ze de sporthal naderen zien ze enkele nieuwsgierige gezichten van mensen die komen kijken wat er gebeurt. Ze kijken blij verrast als ze zien dat deze blije mensen hun sporthal komen bezoeken. Ze maken ruim baan, “welkom, welkom” klinkt het gebrekkig en met handgebaren zetten ze hun woorden kracht bij. Iedereen stapt naar binnen en daar overhandigen ze hun pakketten en tasjes aan de mensen die meteen kijken wat er in zit. Er is heerlijke soep, cake, taart, koekjes, warme en koude hapjes, chips voor de kinderen en nog veel meer lekkers. Och, de mensen slaan de handen ineen van verbazing, zóveel heerlijke dingen voor hen? Ja, knikken de mensen uit het dorp, en spontaan beginnen ze de mensen te omarmen om ze nog eens extra te laten merken dat het ze zo van harte gegund is. Al het lekkers wordt op lange tafels uitgestald en met elkaar eten ze ervan. De kinderen mogen nog iets zingen van de liedjes die ze op de zondagsschool geleerd hebben en de dominee spreekt een gebed uit wat de meesten niet kunnen verstaan maar waarvan ze wel voelen dat het echt en warm is. Het doet deze opgejaagde mensen zo goed, en de mensen uit het dorp doet het ook goed, ze voelen dat ze iets doen waar de Here God blij mee is en dat zorgt ervoor dat ze vroeg in de avond met een blij hart naar huis gaan.

De laatsten die weg gaan zijn Emma en haar ouders. Emma gaat naast Gaya zitten, ze neemt haar hand in de hare en legt er een klein pakje in. Gaya kijkt verbaasd, “voor mij?” vraagt ze. Emma knikt en Gaya maakt het voorzichtig open. In het pakje zit een klein doosje en als Gaya het open maakt ziet ze dat er een zilveren kettinkje in ligt met een hartje eraan. Maar wacht eens, het lijken wel twéé kettinkjes? Emma neemt voorzichtig de kettinkjes eruit en dan breekt ze het hartje in tweeën. Gaya kijkt verbaasd en Emma legt uit dat dit betekent dat ze altijd een vriendin voor Gaya wil zijn.”Kijk Gaya, deze twee halve hartjes horen bij elkaar, samen zijn ze één, net als onze harten”. Gaya krijgt er tranen van in haar ogen, wat is dit lief. Ze geeft Emma een stevige knuffel en wijst op zichzelf en Emma en zegt: “vrienden!”

Als Emma die avond in bed ligt gaan er nog allerlei gedachten door haar hoofd. Hoe fijn was het om vanmiddag bij de vluchtelingen te zijn en wat mooi dat iedereen er zo hard aan mee had gewerkt. “Here Jezus, meester Johan vertelde dat U ook een vluchteling was, eigenlijk wil ik U vragen of ik met U óók mijn hart mag delen net zoals met Gaya. Ik wil zo graag dat mijn hart en Uw hart voor altijd bij elkaar horen”. Emma’s hart is licht en blij en zachtjesaan vallen haar ogen dicht. Als mama een paar minuutjes later nog even bij haar komt kijken ligt Emma met een glimlach om haar mond heerlijk te slapen. Mama kijkt vertederd naar haar dochter, “slaap lekker lieverd” fluistert ze en ze drukt heel voorzichtig een kus op haar wang. Dan loopt ze zachtjes de kamer uit.

Ik wens iedere lezer een bijzonder mooi, zinvol en gezegend kerstfeest toe!

Oh ja, ik heb nog een verrassing beloofd 🙂 Dit jaar heb ik een kleine toegift, ik heb namelijk nóg een kerstverhaal(tje) geschreven. Het is korter dan dit verhaal maar wellicht leuk om in de kerstvakantie voor te lezen aan de (klein)kinderen óf natuurlijk om er gewoon zelf lekker van te genieten. Vanaf morgen dus een nieuw verhaal: Een vriendje voor Kerst.