In de nacht.

De dokter heeft nog wat extra medicijnen voorgeschreven en papa gaat ze meteen ophalen. Als ze hier niet op reageert moet ze morgenochtend naar het ziekenhuis had hij gezegd. Ze moeten haar vannacht extra in de gaten houden en ze spreken af dat ze om beurten een paar uur bij haar bed blijven zitten. Mama zal de eerste uren van de nacht voor haar rekening nemen en papa zet voor haar een makkelijke stoel in het kamertje van Emma. Emma is eerst nog heel erg onrustig, is af en toe een beetje wakker maar opnieuw mompelt ze dan alleen maar wat zonder haar omgeving echt in zich op te nemen. Dan zakt ze al snel weer weg in een diepe onrustige slaap die aan bewusteloosheid grenst. Mama zit daar en bidt. Ze bidt of de Here God haar meisje wil beschermen en weer gezond wil maken, ze bidt om rust voor zichzelf en voor haar man en af en toe dommelt ze wat weg in haar stoel. Na een paar uur merkt ze dat Emma rustiger wordt en als ze haar hand op het hoofd van het meisje legt merkt ze dat Emma niet meer zo heel erg heet aanvoelt. Zou het ergste voorbij zijn? Mama’s hart is hoopvol en ze probeert of ze Emma wat kan laten drinken. Emma slaat haar ogen op en die zijn ook wat helderder. Voorzichtig laat mama haar weer in het kussen zakken. Emma sluit haar ogen en ligt heel stil en mama denkt dat ze weer in slaap is gevallen maar dat is niet zo.

Eerst weet Emma niet zo goed wat er aan de hand is, wat gebeurt er met haar? Maar dan dringt de realiteit tot haar door en beseft ze dat ze ziek is geworden. Ze was ook zó verschrikkelijk koud geworden en… met een van pijn vertrokken gezicht kermt ze zachtjes, terwijl haar herinneringen terug komen weet ze ook ineens al het andere weer en ze begint te huilen. Eerst heel zachtjes maar het wordt al heftiger en mama schrikt ervan. “Heb je pijn Emma?¨ vraagt ze terwijl ze op de rand van Emma’s bed gaat zitten en haar in haar armen neemt. Tegen mama aan snikt Emma het uit. “Nee” zegt ze gesmoord, maar verder kan ze geen woord uitbrengen. Mama laat haar eerst maar even uithuilen, zachtjes streelt ze het haar van haar meisje en ze merkt dat Emma langzaam aan wat rustiger wordt. Als ze uiteindelijk uitgehuild is voelt ze zich uitgeput. Ze tilt haar hoofd op en kijkt mama wanhopig aan. “Oh mama, ik ben zo slecht en ik heb zó iets ergs gedaan”, opnieuw komen de waterlanders en mama kijkt verbaasd naar haar dochter. Wat kan ze nou voor ergs gedaan hebben? “Wil je het me vertellen Emma?” vraagt ze zachtjes, en daar, in mama’s veilige armen en in het holst van de nacht begint Emma te vertellen. Hoe jaloers ze was op Gaya, hoe ze de fiets van Simone kapot had gemaakt en hoe het ongeluk dus háár schuld was geweest. De boosheid die ze had tegenover Gaya is weg uit haar hart, ze heeft alleen nog maar een enorm schuldgevoel en als ze klaar is met haar verhaal zegt ze “als de politie me komt halen dan zal ik meegaan want ik heb straf verdiend”. “Ach, meisje toch” zegt mama, haar hart loopt over van medelijden, wat heeft Emma het te kwaad gehad met zichzelf. Nog vaster zijn haar armen om Emma heen, alsof ze haar daarmee wil laten voelen hoezeer ze met haar meeleeft.

Voorzichtig legt ze Emma terug op het kussen en kijkt haar ernstig aan. “Dom meisje van me, er was toch geen reden om jaloers te zijn? De andere meisjes wilden Gaya toch niet voor jou omruilen? Ze wilden alleen maar dat ze sámen met jullie zou kunnen zijn zodat ze zich niet zo alleen hoefde te voelen. Denk je eens in dat jij in Gaya’s plaats was, dat wij gevlucht waren, dat wij alles achter hadden moeten laten, dat we geen huis meer hadden, geen school om naartoe te gaan, geen vriendinnetjes, een ander land, een andere taal, hóé eenzaam zou je je voelen?” Emma durft mama niet aan te kijken, oh mama heeft zó gelijk. “Emma’tje, kijk me eens aan” zegt mama, Emma slaat schuw haar ogen op naar mama. “Ik ben niet boos op je lieverd, ik  ben alleen verdrietig want je hebt jezelf én Gaya pijn gedaan. Maar ik ben zo blij dat je me alles hebt verteld, dat maakt jouw hartje ook een stukje lichter”. Emma knikt, “ja dat wel mama maar ik moet het toch ook aan Gaya en haar moeder vertellen en aan Simone en de anderen”. Mama knikt, “ja, dat is wel nodig maar dat gaan we samen doen, maak je er nu verder maar niet druk om, ga nu eerst maar proberen om lekker te slapen”. Emma is zó moe, al snel vallen haar ogen weer dicht maar deze keer is het een rustige slaap waarin ze wegzakt. Als papa aan de beurt is om mama af te lossen vertelt deze het hele verhaal aan hem, ook zijn hart is boordevol medelijden met zijn kleine meisje en heel zachtjes streelt hij het verwarde haar. Dom, dom meisje…

Wordt vervolgd…