TomatenChieltje.

Brrrr, wat is het koud!! Diep in zijn kraag weggedoken loopt Chieltje door de gezellige winkelstraat. Alle etalages zijn vol lichtjes en Kerstversieringen. Het is druk in de straat, veel mensen willen nog inkopen doen voor de Kerst. Chieltje heeft er geen erg in dat het zo druk is, diep in gedachten loopt hij door de straat, hij is op weg naar huis. Chieltje is de zoon van de groenteboer, zijn ouders hebben ook hun winkel in deze straat, een mooie groentewinkel waar het om deze tijd van het jaar ook heel druk is. De mensen willen allerlei bijzondere dingen en voor papa en mama is het wel fijn dat het zo druk is in de winkel maar voor Chieltje is het ongezellig. Elke middag als hij uit school komt zit hij alleen in het huis dat achter de winkel ligt. Ook vandaag is het druk in de winkel, “dag mam, dag pap” zegt Chiel, en hij loopt door de winkel heen naar de deur waardoor hij in hun huis kan komen. “Dag Chiel, er staat wat lekkers voor je op tafel en ik zal proberen zo snel mogelijk ook te komen hoor” zegt mama. Chiel knikt maar eens en gaat dan het huis binnen. Hij hangt zijn jas aan de kapstok en gaat de woonkamer in. Ja, zoals elke middag staat er een bekertje met chocolademelk voor hem klaar en er ligt ook nog iets lekkers naast. Vandaag is dat een kerstkransje en Chiel pakt het op en knabbelt er wat aan. Nee, Chiel is vandaag anders dan anders, hij heeft nergens belangstelling voor en hij lijkt heel diep in gedachten…

Chieltje is een beetje een eenzaam jongetje, hij heeft niet veel vriendjes en hij wordt ook nogal eens geplaagd. De kinderen weten dat zijn ouders een groentewinkel hebben en omdat Chieltje óók nog eens rood haar heeft noemen de kinderen hem vaak tomatenChieltje. Chiel vindt dat vreselijk en hoe dikwijls heeft hij al tegen zijn ouders gezegd dat hij zijn rode haren haat!! Hij wilde liever ook blonde of bruine haren maar geen rood!! “Ik lijk wel een clown met dat gekke haar” had Chieltje enkele dagen geleden nog gezegd. Zijn ouders hebben hem verzekerd dat zijn haar prachtig is, het is ook helemaal niet rood maar heel mooi kastanjebruin, een kleur die heel goed bij zijn donkerbruine ogen past. Maar Chieltje ziet het verschil niet, hij vindt het alleen maar lelijk en dat komt omdat de andere kinderen hem er zo mee plagen. Chieltje zucht er eens van, had hij maar eens een écht vriendje, “hé, weet je wat, ik vraag er gewoon één voor de Kerst” denkt Chiel. Hij weet wel dat er geen kerstman is en dat ook zijn ouders niet voor een vriendje kunnen zorgen maar hij weet wél dat hij het aan de Here Jezus mag vragen. “Ja, dát is een goed idee, dát zal hij doen!

Als hij ‘s avonds aan tafel zit met zijn papa en mama vertelt Chiel niets van de dingen waar hij mee bezig is, hij vertelt wat over school, over de voorbereidingen die ze hebben voor de Kerstviering, maar over zijn idee vertelt hij niets. De maaltijd verloopt gezellig en na het eten mag Chiel nog wel een poosje opblijven. Hij is 8 jaar en hij hoeft pas om half acht naar bed. In de kamer is het warm en mooi, mama heeft een paar dagen geleden alles versierd, kaarsjes en lichtjes, kerststukjes en wat kleine leuke huisjes waar ook lichtjes in zitten, Chieltje vindt dit uurtje van de dag het fijnst, zo samen met papa en mama in de warme kamer zitten en meestal nog even met elkaar een spelletje doen. Als het bedtijd is gaat Chiel gehoorzaam mee naar boven en als hij wat later in bed ligt en mama weer naar beneden is gegaan ligt hij met wijd open ogen stil in zijn bed. Hij vouwt zijn handen en heel zachtjes bidt hij “Here Jezus, ik zou toch zo heel erg graag een vriendje hebben, eentje waar ik fijn samen mee kan spelen, waar ik leuke dingen mee kan doen en ook iemand die me niet uitscheldt omdat ik rood haar heb. Kunt U daar alstublieft voor zorgen? Amen”. Tevreden draait Chiel zich op zijn zij en valt al snel in slaap.

Wordt vervolgd…