Bij Joëlle thuis begint de dag heel anders. De door mama gezellig gedekte tafel wacht al uitnodigend op papa en de kinderen en stuk voor stuk schuiven ze aan. Voordat ze gaan eten spreekt papa eerst een gebed uit. Hij dankt de Here God voor het eten en hij vraagt tevens om een zegen voor de nieuwe dag. Vandaag vraagt hij de Here God ook of Hij hen stuk voor stuk wil gebruiken om voor anderen tot een zegen te zijn, zowel op school als op het werk, of zomaar voor mensen op straat of in hun buurt. Joëlle wordt er een beetje kriegel van, “ja ja, dat weten ze nou wel, blablabla”. Ze probeert zich af te sluiten voor dit gebed maar op de één of andere manier lijken de woorden zich in haar hoofd vast te bijten en ze krijgt ze er niet meer uit. “Bah, lekker begin van de dag ook weer” denkt ze en ze hapt met boze ogen van haar boterham.

Anne en Marieke daarentegen zitten heel onbevangen aan tafel en ook op hen heeft het gebed indruk gemaakt en Marieke vraagt aan haar vader hoe zij dan tot zegen zou kunnen zijn op school? Papa kijkt haar glimlachend aan en zegt: “Dat is niet zo moeilijk hoor Mariek, je kunt bijvoorbeeld op het schoolplein nou juist eens bij die kinderen gaan staan die een beetje alleen zijn, of je kunt vriendelijk en behulpzaam zijn. Ook is het heel belangrijk dat je nooit iemand opzettelijk plaagt en als je ziet dat iemand anders dat wel doet dat je dan degene die geplaagd wordt gaat helpen zodat hij of zij zich niet zo alleen voelt staan. Maar ook voor degene die plaagt moet je vriendelijk zijn want plagen is natuurlijk nooit goed, en dat moet je wel laten merken, maar je weet maar nooit waaróm iemand plaagt. Misschien heeft zo iemand het wel heel moeilijk. “Ja dat is zo hoor” mengt Anne zich in het gesprek. “Bij ons in de klas zit ook iemand die altijd anderen aan het pesten was, maar toen heeft de meester een keer een gesprek met hem gehad en toen bleek dat hij het thuis heel moeilijk had en daarom zo vervelend deed”. “De meester heeft er toen met ons over gesproken en nu gaat het veel beter”.

Het gesprek komt weer op de inbraken, gisteren heeft er opnieuw een artikel in de streekkrant gestaan en bij dat artikel zat ook een foto van een gestolen sierspeld. De speld leek niet erg kostbaar maar voor de mensen die hem nu kwijt waren was hij van onschatbare waarde en nu werd er in de streekkrant een oproep gedaan uit te kijken naar deze speld. Papa pakt de krant en laat de foto aan mama en de meisjes zien. “Wat geméén om zoiets te stelen”, zegt Marieke, ze is echt verontwaardigd.

Joëlle zit zich te verbijten, ze heeft genoeg aan zichzelf, straks moet ze naar school en ze ziet zó op tegen de ontmoeting met Carlien dat ze er haast niet van geslapen heeft. Met een ruk staat ze op van tafel “kan ik weg?” Papa en mama kijken verbaasd, “nu al? Je hebt nog zeeën van tijd” zegt papa en hij kijkt haar onderzoekend aan. Joëlle wordt rood en ze stottert “j ja, ik heb met Lieke afgesproken dat we vandaag wat eerder gaan, kunnen we nog even samen onze les voor vanmiddag doornemen”. Joëlle schrikt zelf van de vlotheid waarmee deze leugen over haar lippen rolt, ze wordt nóg roder en slaat haar ogen neer onder de blikken die papa en mama haar toezenden. Mama zegt “Ja, dat wilde ik je nog vragen, hoe komt het dat we Lieke nog maar zo weinig zien tegenwoordig? Jullie hebben toch geen ruzie gemaakt?” “Oh nee, daar heb je het gezeur al” denkt Joëlle, en vlot liegt ze er opnieuw op los “oh, dat is helemaal niet zo vreemd hoor, we spreken elkaar elke dag op school en Lieke is momenteel nogal druk bezig met eh, met eh” hier hapert ze en haar ouders blijven vragend naar haar kijken, “met wat Joëlle?” vraagt papa, “eh nou, ze mag van haar ouders haar kamer helemaal veranderen en elke vrije minuut is ze daarmee bezig”. “Wat leuk” reageert mama, “maar is het dan niet leuk als je haar daarmee helpt?”. Joëlle vervalt van de ene leugen in de andere en als ze 5 minuten later de deur uitstapt om naar school te gaan is ze zeer geagiteerd. Ze is toch al 15, waarom laten ze haar niet een beetje meer met rust!!! Haastig pakt ze haar fiets en rijdt weg.

Aan tafel kijken papa en mama elkaar veelbetekenend aan, hier klopt iets niet. Vooralsnog zwijgen ze want ze willen Anne en Marieke hier niet in betrekken en zo te zien hebben de meisjes niets gemerkt van het feit dat Joëlle zich nogal verdacht gedroeg. “Vanavond praten we verder” fluistert Marco in het oor van Elleke als hij de deur uit gaat om naar zijn werk te gaan. Even later trekken ook Anne en Marieke hun jassen en schoenen aan en wordt het stil in huis. Ja, wel stil in huis maar in Elleke’s hart stormt het en in haar hoofd buitelen de gedachten over elkaar heen…