Ook Carlien fietst ondertussen naar huis, van de stoere zelfbewuste en brutale Carlien is weinig meer over. Hoe dichter ze bij huis komt, hoe onrustiger ze wordt. Carlien is bang. Als Joélle en de anderen haar nu toch eens  konden zien zouden ze vast heel wat milder over haar denken en zéker niet meer bang voor haar zijn.

Wanneer Carlien haar straat in rijdt gaat ze steeds langzamer trappen, haar hart begint sneller te kloppen, haar keel wordt droog en ze voelt zich misselijk. Ze zet haar fiets tegen het raam van hun huis en schichtig probeert ze een glimp op te vangen van wat er binnen te zien is maar de gordijnen houden nieuwsgierige blikken buiten.

Carlien pakt haar sleutel om de deur te openen, maar voordat ze hem om kan draaien wordt de deur al met een ruk opengedaan. Ze deinst terug van schrik maar een harde hand grijpt haar en sleurt haar naar binnen waar ze op haar knieën in de gang belandt. “Nee papa, nee papa, niet doen” huilt ze. Maar haar vader scheldt haar uit, hij zegt: “Lelijke meid, ik kan je niet zíén! Je verpest mijn humeur al zodra ik  naar je kijk!!” en hij gaat volkomen door het lint en laat haar alle hoeken van de hal zien. Hij heeft weer gedronken en elke keer opnieuw als dat gebeurt slaat hij Carlien en mishandelt haar. Eindelijk laat hij haar los en stampt woedend de deur uit, Carlien achterlatend als een hoopje ellende. Zo zit ze daar op de vloer van de hal, wanhopig snikkend. Er loopt bloed langs haar gezicht en haar rug doet pijn. Carlien weet zich geen raad, wanneer stopt dit ooit? Elke keer als hij nuchter is belooft papa dat hij gaat stoppen maar telkens weer is de drank sterker dan hij en gaat het weer mis.

Het is allemaal 3 jaar geleden begonnen toen mama overleed. Papa kon het niet aan en om zijn verdriet te vergeten is hij gaan drinken. Eerst viel het nog wel mee maar van lieverlee werd het erger en erger, totdat die eerste keer kwam dat hij Carlien sloeg. Oh, papa houdt wel van haar, dat weet Carlien heel zeker, en vroeger was hij ook nooit zo, maar deze papa is een vreemde voor haar en ze weet niet meer wat ze moet doen.

Volkomen kapot blijft ze daar zitten, papa is weg en die komt nu voorlopig niet weer thuis en als een moe gehuild klein meisje valt ze uiteindelijk in slaap, zomaar op de grond in de hal… arme Carlien…

Carlien is midden in de nacht wakker geworden en bevond zich nog steeds op de vloer in de hal, totaal verstijfd en koud is ze moeizaam opgestaan en naar haar bed gegaan. Papa was nog niet thuisgekomen…

Als ’s morgens de wekker gaat kan Carlien zich nauwelijks bewegen om hem uit te zetten, maar met veel pijn en moeite lukt het haar toch. Ze staat op en gaat naar de badkamer. Daar bekijkt ze zichzelf in de spiegel en ze ziet dat haar linkerwang behoorlijk gezwollen is en er zitten bloederige krassen op haar gezicht. Haar rug voelt aan alsof hij bont en blauw is maar Carlien verbijt haar pijn en begint zich te wassen. Als ze na een tijdje aangekleed en wel beneden komt constateert ze met opluchting dat papa nergens te bekennen is. Op hetzelfde moment wordt er aangebeld. Carlien hoopt dat papa er niet wakker van wordt, ze gaat snel naar de deur. Als ze hem open doet ziet ze een jongen staan, het is één van haar vrienden. Hij zegt iets tegen haar en overhandigt haar een pakje en meteen is hij ook al weer weg. Carlien blijft enigszins verbaasd achter, Ze luistert angstig onderaan de trap maar boven blijft alles stil, gelukkig, papa is niet wakker geworden. ze opent het pakje en is blij verrast, wat mooi! “Nu wegwezen” denkt Carlien, snel grist ze een droge boterham uit de trommel en maakt dat ze de deur uit komt. Ze fietst naar school en onder het fietsen kauwt ze op de droge boterham. “Helemaal vergeten brood voor tussen de middag mee te nemen” denkt ze, ach, het kan haar eigenlijk niet eens echt veel schelen.

Carlien rijdt het schoolterrein op en recht haar rug, dit is háár terrein, hier is zij de baas en haar gekwelde blik verandert in de, voor haar zo vertrouwde, trotse en brutale uitdrukking. Mooi, ze is vroeg genoeg en ze staat al te kijken of Joëlle er aan komt. Strijdlustig ziet ze Joëlle naderen, “haha, ze zál dat schaap leren”. Carliens gedachten zijn niet bepaald rustgevend te noemen, het is maar goed dat Joëlle er nu nog niets van af weet en voor Lieke is dat nóg beter, een vast plan heeft ze nog niet maar er zijn verschillende gemene dingen die ze de revue laat passeren, één ding staat als een paal boven water, dit keer komen die twee er niet zo gemakkelijk van af, deze dag zal ze nog lang heugen…