En nu staat Joëlle daar dan in de gang tegenover Carlien en ze durft bijna geen adem te halen van angst. Carliens ogen spuwen vuur, “Jij stom kind, jij kan ook helemaal niks hè?” De woorden worden met verachting Joëlle’s  richting uitgeslingerd. “Als jij niet zo stom had gedaan was mijn plan niet mislukt! Nu moet ik weer iets nieuws bedenken en owee als je dit wéér verpest!!” Tijdens het spreken heeft Carlien de vuisten gebald en voor Joëlle maakt dit de dreiging alleen maar erger. “nee, ik zal het nu héús niet weer verknoeien” zegt ze timide en haar ogen kijken Carlien smekend aan. Carlien gruwt van de onderdanigheid die in heel Joëlle’s wezen tot uitdrukking komt. “Wat een watje” denkt ze verachtelijk. Ze geeft Joëlle een forse duw waardoor deze met haar rug tegen de muur bonst. “Au”, ontsnapt haar. Carlien grijpt haar bij de arm en knijpt er lelijk in, “als je maar weet dat ik je overal weet te vinden”. Fluistert ze vals. “en morgen ben je een halfuur vroeger op het schoolplein en dan zal ik je vertellen wat je te doen hebt!”. Joëlle kan alleen nog maar knikken, ze beeft over haar hele lichaam en hangt slap tegen de muur van de schoolgang. Carlien laat haar staan en met een uitdagende trek op haar gezicht loopt ze bij Joëlle weg.

Het huilen staat Joëlle nader dan het lachen en spierwit en met een strak gezichtje loopt ze die middag naar haar fiets. Hoe ze deze dag doorgekomen is weet ze zelf niet eens, nergens kon ze haar gedachten bij houden en voor de repetitie die ze gisteren had moeten leren krijgt ze zeker weten een dikke onvoldoende. Ach, het kan haar op dit moment niet zo veel schelen. Veel benauwder heeft ze het met de hele situatie waarin ze terecht gekomen is. Hád ze toch maar niet zo dom gedaan, was ze toch ook maar wat flinker geweest net als Lieke. Joëlle heeft grote bewondering voor de manier waarop Lieke met Carlien omgaat, was zij ook maar zo sterk en zelfbewust, Lieke is beslist geen meeloper zoals zijzelf. Joëlle’s hart wordt zwaar als ze denkt aan morgen, wat hangt haar boven het hoofd? Wat zou Carlien nu weer van haar verlangen? Dat het om Lieke gaat heeft ze allang begrepen maar ze wil dit toch helemaal niet? Joëlle staat bij haar fiets en een eenzame traan glijdt zachtjes langs haar gezicht naar beneden. Durfde ze er toch maar met iemand over te praten.

Langzaam fietst Joëlle naar huis, haar hoofd vol met sombere gedachten. Als ze het tuinhekje opendoet en haar fiets in de schuur zet spreekt ze zichzelf krachtig toe “stel je niet aan, gewoon doen, niets laten merken” zegt ze binnensmonds en wanneer ze het pad naar de achterdeur afloopt tovert ze een geforceerde glimlach op haar gezicht. Ze komt de keuken binnen en ziet haar moeder die druk bezig is om koekjes te bakken, hè wat ruikt dat heerlijk. “Lekker mam, koekjes” zegt Joëlle. En de warmte, de geur van koekjes en de gezellgheid die dit met zich meebrengt doen Joëlle voor heel even al haar zorgen vergeten. Ze brengt snel haar jas en schoenen naar de gang en komt terug in de keuken. “Mag ik helpen mam?” vraagt ze. Elleke, blij verrast, slaat snel een arm om haar heen en kust haar oudste dochter op de wang. “Natuurlijk mag je helpen, gezellig, net als vroeger, toen bakten we dikwijls samen, weet je nog?” Ja, Joëlle weet het zeker nog, hoe heeft ze ook dit stukje gemist de laatste tijd. “Nee, niet denken nu, nu alleen maar even genieten”, denkt ze, en het lukt haar zowaar om voor heel even alle sores opzij te zetten en te genieten van het bakken en kletsen met haar moeder. Ze knabbelt ondertussen een paar koekjes weg die al gebakken zijn en rolt deeg, steekt het uit, legt het op de plaat en schuift het in de oven. “Zo, dat was de laatste plaat voor vandaag”, zegt mama, “van de week nog even wat cake bakken en dan ben ik al een eindje”.

Nu de laatste koekjes in de oven zitten maakt mama snel wat te drinken voor hen beiden en gaan ze aan de keukentafel zitten. Zo kunnen ze de koekjes in de gaten houden en ondertussen nog even verder praten. Elleke vindt het een bijzonder moment, hier zo samen met Joëlle te zitten had ze niet gedacht, ze koestert het. Mama vraagt naar school en Joëlle vertelt wat oppervlakkige dingetjes, uiteraard zorgt ze er wel voor dat Carlien niet ter sprake komt. Mama vraagt naar de repetitie en Joëlle vertelt dat ze vreest dat ze die niet goed gemaakt heeft. Gelukkig vraagt mama niet verder en zegt alleen maar “nou ja, dat kan iedereen wel eens een keertje gebeuren hoor Jo, en je cijfers zijn toch heel erg goed dus kan één zo’n onvoldoende niet echt veel kwaad”. Joëlle krijgt het benauwd, mama moest eens weten, haar cijfers zijn de afgelopen tijd enorm gekelderd en ze hoopt dat ze ze nog op kan halen voor het rapport komt. Het hele vervelende gevoel van die middag komt weer in alle hevigheid naar boven en met een ruk staat ze op van de keukentafel en loopt zonder nog iets te zeggen de keuken uit en rent de trap op naar haar kamertje. Elleke kijkt haar na en voelt opnieuw hoe de onrust over deze dochter haar keel dichtknijpt…