Willekeurige bemoediging
  • Mijn alles.
    Soms kan ik zomaar een hart hebben dat overloopt van dank voor alles wat de Here voor mij betekent. Als …
Recente reacties
Archief
CD: U bent er altijd

Here is the Music Player. You need to installl flash player to show this cool thing!

De schuilhoeken van het hart 11.

De liefde waarmee Lieke’s moeder haar aankijkt is teveel voor Carlien, ze gooit haar lichaam voorover, legt haar hoofd op haar armen en snikt het uit. Lieke’s moeder strijkt haar zachtjes over het haar en laat haar rustig huilen. Joëlle en Lieke zien het met verbazing aan en ook de leraar staat er wat onzeker bij. Als Carlien een klein beetje bedaard is kijkt ze Lieke’s moeder aan en zegt “Als u wist hoe slecht ik ben en hoe gemeen ik ben geweest tegen Lieke en Joélle zou u niet zo vriendelijk tegen me zijn”. Ze buigt het hoofd, ze durft niemand aan te kijken nu. Joëlle en Lieke herkennen in haar nu niets meer van de brutale en bazige Carlien.

Lieke, die inmiddels door dit alles wel over haar eerste schrik heen is voelt hoe medelijden haar hart binnenstroomt. Zie je wel, ze heeft toch laatst óók al een keer die kwetsbare blik van Carlien gezien? Ze herinnert zich nu ineens ook de blauwe plekken die haar opgevallen waren en het blauwe oog, en nu is het gezicht van Carlien weer helemaal opgezwollen en zit het vol bloederige krassen. Heel voorzichtig legt ze haar hand op die van Carlien en ze vraagt “Carlien, laatst had je een blauw oog en blauwe plekken en nu heb je weer van die lelijke krassen op je gezicht en heb je verder blijkbaar ook pijn, ehh heb je misschien met iemand gevochten?” De vraag komt wat schuchter maar Lieke had niet verwacht dat ze zo’n heftige reactie zou krijgen. Carlien begint opnieuw te huilen met gierende uithalen. Lieke’s moeder helpt het meisje uit haar stoel en trekt haar tegen zich aan, zachtjes wiegt ze haar in haar armen en Carlien krijgt, dwars door haar ellende heen een ongekend warm en vertrouwd gevoel. ´Ja, zo was het geweest toen haar eigen moeder nog leefde, ach mama…” en nog meer tranen vinden een weg naar buiten, tranen die al veel te lang binnen gehouden zijn. Lieke’s moeder beseft dat dit niet de ideale omgeving is om met Carlien te praten en ze vraagt de leraar of hij het goed vindt dat ze Carlien mee naar huis neemt. Ze zal dan later verslag bij hem doen, en ook over de aangifte wat betreft de sierspeld zullen ze het dan nog hebben. Deze blijft vooreerst bij de leraar, veilig opgeborgen in zijn lade.

Lieke’s moeder neemt de drie meisjes mee naar huis en daar aangekomen gaat ze eerst maar eens iets te drinken maken. Het was guur buiten en een bekertje lekkere chocolademelk gaat er vast wel in. Even later genieten ze allemaal even in stilte van de heerlijke chocolademelk. Ieder is in haar eigen gedachten verdiept en als de chocolademelk op is verbreekt Lieke’s moeder het stilzwijgen. “Wil je ons vertellen wat er aan de hand is Carlien?” vraagt ze. Carlien knikt en met doffe stem begint ze haar relaas, een heel triest verhaal.

“Vroeger was het altijd heel gezellig bij ons thuis, mama was er altijd als ik uit school kwam en papa was ook altijd heel vrolijk als hij ’s avonds uit zijn werk kwam. Samen eten, samen op vakantie, samen pannenkoeken bakken met mama, of in de tuin werken met papa, als ik een lekke band had plakte papa die en als ik ’s avonds naar bed ging kwam mama altijd nog even bij me zitten om te praten en me lekker in te stoppen”. Carlien vertelt met neergeslagen ogen het pijnlijke verhaal, ze slikt, “toen werd mama ziek. In het begin hoopten we dat ze nog beter zou worden maar al snel bleek dat dat niet meer kon en 3 maanden nadat ze ziek werd is ze gestorven”. Geluidloos rollen er dikke tranen langs Carliens gezicht. Lieke’s moeder gaat naast haar zitten en slaat haar arm om Carlien heen. “Het werd zo stil in ons huis, papa was er bijna nooit en als hij er wel was zag of hoorde hij me niet. Hij had zo’n verdriet. Ik heb geprobeerd om een beetje de dingen te doen die mama altijd deed, maar dat lukte niet echt goed. Inplaats van met elkaar te ontbijten moet ik ’s morgens zelf iets zoeken om te eten, maar heel vaak is er niets om te eten”. Joëlle denkt aan de boterhammen die Carlien van haar wilde hebben. “Papa kon niet omgaan met zijn verdriet en ik kon het mijne ook niet aan hem vertellen, en eigenlijk praten we bijna nooit met elkaar. Papa ging steeds vaker naar het café en bleef halve nachten weg. Als hij dan thuis kwam hoorde ik hem de trap opstommelen naar zijn slaapkamer en als ik dan op moest staan ’s morgens lag hij nog te slapen. Sinds een jaar is papa ook zonder werk, hij is ontslagen omdat hij steeds te laat kwam en naar drank stonk. Na zijn ontslag is hij nog meer gaan drinken. Ik heb hem al zo dikwijls gesmeekt ermee op te houden maar dan wordt hij boos en vorig jaar is hij begonnen mij te slaan en te mishandelen. Dan komt hij dronken thuis en is hij woedend, hij zegt dat ik op mama lijk en daar kan hij niet tegen en dan wordt hij verschrikkelijk boos”.

Carlien is in elkaar gedoken tijdens het vertellen en ze zoekt onwillekeurig steun bij Lieke’s moeder. Deze houdt het meisje stevig vast en moedigt haar aan verder te vertellen, ze geeft Carlien een bemoedigend knikje. Het meisje aarzelt, het ergste moet immers nog komen? Zou Lieke’s moeder dan nog zo vriendelijk tegen haar zijn?


3 + = 6