Waarom o God, moest dit gebeuren
waarom greep U niet machtig in,
elke roep bleef onbeantwoord,
wat heeft dit alles toch voor zin?
Dit kan toch nooit door U bedoeld zijn?
dus waarom liet U het toch toe?
de pijn, ’t verdriet, de machteloosheid,
al het strijden, ’t maakt een mens zo moe.

Ik weet wel dat dit niet Uw wil was
maar wél kneep U een oogje dicht,
U bent almachtig, U kon helpen,
zocht men vergeefs Uw aangezicht..?
Of dient dit alles toch een doel
iets hogers dan wij kunnen zien?
Is er een reden voor zoveel ellende,
bestaat er toch een plan… Misschien?

Mijn kind, Ik ken toch al je vragen,
Ik zie je tranen, Ik voel je pijn,
En Ik beloof je, jou te dragen
en élk moment dichtbij te zijn.
Ik kan je nu geen antwoord geven
daarvoor is het nog wat te vroeg,
maar wéét dat Ik onze geliefde,
in Mijn armen, Mijn huis binnendroeg.

Soms blijft er zoveel onbegrepen,
en ’t leven lijkt zo hard en wreed,
want jij blijft achter in de kilte
terwijl Ik stil was, en niets deed.
Mijn pijn en Mijn verdriet is peilloos,
omdat Ik niets verklaren kan,
het enige dat Ik je kan zeggen:
Ik was erbij, Ik weet ervan…

Denk je dat je nog kunt geloven
in Mijn liefde en Mijn trouw?
Mag Ik Mijn liefdevolle armen
opendoen, speciaal voor jou?
En mag Ik dan tegen je zeggen:
Mijn kind, Mijn lieverd, kom bij Mij
en wat je voelt en denkt en meemaakt,
Ik weet alles… Ik ben erbij!