Soms zit ’t verdriet zo diep vanbinnen,
dat niemand er een idéé van heeft.
Je sluit het af, verzet je zinnen
zodat geen mens ziet wat er in je leeft.

Toch is er een die alles weet
en die jouw pijn wél degelijk kent,
tot in die afgesloten plekjes
die je zélf al haast vergeten bent.

Hij wil daar met Zijn olie komen
die Hij in al jouw wonden giet,
Hij wil ’t gebrokene weer helen
Hij huilt zacht mee, met jouw verdriet.

Wanneer de tranen blijven vloeien,
wanneer de pijn ondraag’lijk lijkt,
neemt Hij de last zacht van je schouders
voordat jij eraan bezwijkt.

Hij droogt met liefdevolle handen
de tranen af, van je gezicht,
Hij geeft verlichting in het duister
als jij je blik naar boven richt.

Hij zegt: Mijn kind, zou IK niet begrijpen
hoe zwaar de weg voor jou kan zijn?
Zou IK niet ’t allerbéste weten
Hoe kapot je gaat aan pijn?

Mijn hart dat brak om Mijn geliefde,
Mijn hart was door en door kapot,
omdat ik Mijn Zoon zَ zag lijden,
en in Mijn handen lag Zijn lot.

Ik moest Mijn Zoon daar َvergeven
Ik liet Hem los, uit liefde voor jou,
zodat Ik jou nu kan omarmen,
breng Mij jouw pijn, kind, kom maar gauw.

Ik heb Mijn armen wijd geopend
Ik vang je op en houd je vast,
Ik ben gek op je, en Ik verheug Me
in jou, Mijn prachtige, kostbare, lieve last!