Een stille schreeuw, uit het van pijn verstomde hart
een stille traan, valt in een zee van diepe smart.
Er is géén mens, die deze pijn kan dragen,
er is géén antwoord op ´t wanhopig vragen.
Een roep omhoog, oh God, verlaat mij niet,
want ik verdrink in pijn en in verdriet.

Een blik naar boven, waar het donker is,
waar ik élk licht, van maan en sterren mis.
De duisternis omhult mijn ziel volkomen
´t licht uit mijn ogen lijkt mij zelfs ontnomen.
Mijn stille schreeuw die echo´t overal
en ´t lijkt, alsof ik almaar dieper val.

En dan ineens wordt daar mijn hand omvat
en zegt een stem:” ga mee, kom ga met Mij op pad.”
En ik ga mee, in blindelings vertrouwen
hoewel de angst mijn hart nog wil benauwen.
Die stem zegt :” kijk, aan´t einde wordt het licht”
ik kijk opzij en zie dan………………Zijn gezicht.

Nog nooit heeft iemand zo naar mij gekeken
en nimmer heeft de nacht, voor mij zo licht geleken.
Nog nooit heeft liefde zo mijn hart omhult,
nog nooit Zijn vrede zo mijn ziel vervuld.
En ik veel, Gods liefde is echt overal,
daarginds in´t licht, maar ook hier……..in mijn dal.
——————————————————————————
Samen met zijn Heer heeft Hans zijn laatste reis ondernomen
en uiteind’lijk is hij aan Zijn hand, daar veilig thuisgekomen.
Daar is geen angst, daar is geen pijn, alleen maar vrede en licht
en God veegde met Zijn eigen hand, ied’re traan van zijn gezicht.
Ja, ik verheug me op die dag dat ik hem opnieuw zal ontmoeten
en dat wij elkaar vol vreugde en liefde, daarginds mogen begroeten!