‘k Zag hem vanmorgen op t.v.
hij was net vrijgekomen,
hij had twee kleine tasjes mee
een moment om van te dromen.
Na dertien maanden in een cel
de vrijheid tegemoet,
drank en drugs zei hij vaarwel,
nu werd het leven goed.

Daar stond hij buiten, wat verdwaasd,
moest hij naar links of rechts?
hij had geen thuis en haast geen geld
twee kleine tasjes slechts.
Waar moest hij heen? hij wilde ’t liefst
zijn oude vrienden mijden,
want anders zou men hem opnieuw
met drank en drugs verleiden.

Maar hoe hij naar een plekje zocht
men wilde’t hem niet geven,
hij was gedwongen om opnieuw
zomaar op straat te leven.
Die vrijheid, die zo prachtig leek
waarnaar hij kon verlangen,
diezelfde vrijheid hield hem mu
in pijn en angst gevangen.

Hier zit ik nu aan mijn bureau,
’t is avond, bijna nacht
maar deze dag heeft God in mij
iets nieuws teweeg gebracht.
‘k Ervoer vandaag heel duidelijk
een diep en warm verlangen,
om uit te delen van hetgeen
ikzelf steeds mag ontvangen.

God’s liefde, Zijn bewogenheid
voor ieder mensenleven,
warmte die’k met gulle hand
aan iedereen mag geven.
Ik buig mijn hoofd en zeg: o, Heer
neemt U met Uw erbarmen,
dit kapotte mensenkind
gevangen in Uw armen.