Bedoeld om te stralen, maar in de knop reeds geknakt,
bedolven onder lasten die op jouw rug zijn gepakt.
Je kon je niet weren, je had geen enkel woord,
en jouw stille schreeuw werd door niemand gehoord.
Nu is het míjn schreeuw, die ik opzend naar boven
omdat ik de moed heb voor jou te geloven.
De Vader die jou heeft bedoeld om te leven,
Hem stuur ik mijn schreeuw, om jou mensen te geven.
Mensen die komen in jouw schraal bestaan
en je vertellen wat Jezus ook voor jou heeft gedaan.
Maar bovenal bid ik om armen van liefde,
om handen die strelen en woorden die helen.

Mijn hart is met jou, jij kleine gebroken bloem,
jij kreeg nooit de kans om te bloeien,  geen grond om te groeien,
ik breng je in mijn gebed daar waar liefde is en rust,
en waar Vaders hand je zachtjes oppakt en kust,   

    Hij heeft je zó lief!