Het is zondagavond, 2 maart 2014, het einde van een dag vol van herinneringen. Het is vandaag 2 jaar geleden dat mijn schoonzoon stierf maar het lijkt nog maar gisteren. Hoewel je het niet bewust opzoekt voel je en beleef je deze dag heel intens. De weg die mijn schoonzoon, Matthijs,  moest gaan, een weg van aftakeling, pijn, moeite en verdriet en desondanks met een hart vol verlangen naar zijn hemelse huis, een hart vol van liefde voor zijn hemelse Vader. Niet ene keer heb ik hem horen klagen over zijn “lot” in de twee jaren dat hij ziek was, vanaf het begin heeft hij gezegd dat hij een verlangen had naar zijn Vader, als zijn voorganger kwam om hem te bezoeken en aan hem vroeg wat zijn verlangen was dan antwoordde hij: “Ik wil zo graag naar huis”. In de nacht van 1 op 2 maart 2012 mocht hij naar huis. Ik zat naast zijn bed, zijn hand in de mijne en heel stilletjes is hij weggegleden, alleen Stefanie en ik waren op dat moment bij hem, zijn ouders en broer en schoonzus waren tot 2 uur ’s nachts erbij geweest en toen naar huis gegaan, niet wetende dat het ineens zo snel zou gaan. Zijn wens is vervuld, hij mag thuis zijn maar hij wordt hier nog zo enorm gemist en ik bid om troost voor mijn meisje en de kindjes…

Het is zondagavond 2 maart 2014 en ik luister op You Tube naar mooie muziek en dan hoor ik zo’n prachtig lied voorbij komen, het raakt me diep, tranen lopen over mijn wangen. Het lied beschrijft de weg die de Here Jezus moest lopen, langs de Via Dolorosa naar Golgotha, de plaats waar Hij gekruisigd zou worden, de plaats ook waar Hij het helemaal alleen zou moeten doen. Daar, waar de Here Jezus mijn zonde op Zich nam moest Zijn Vader Hem verlaten, dat kwam door mijn zonde…het besef dringt zo diep door in mijn hart en nog meer tranen zoeken een weg naar beneden, ze druppelen op mijn handen, mijn toetsenbord…

Here Jezus, mijn Redder, mijn Heiland, mijn Verlosser, hoe kan ik U ooit bedanken voor wat U voor mij hebt gedaan? Ik heb geen woorden die U recht zouden doen, alles wat ik U zou willen geven zou slechts een schamel beetje vormen, een Koning onwaardig… dat is mijn gedachte en mijn hart is boordevol verdriet, boordevol pijn, pijn om de herinnering aan Matthijs, pijn omdat ik mij zózeer bewust ben van het feit dat ik voor mijn gevoel mijn Heer en Heiland niets te bieden heb…

Het is alsof mijn hoofd wordt opgetild en alsof de ogen van de Here Jezus mij aankijken. Zo warm, zo boordevol liefde, zo vertroostend en zo intens zijn die ogen in de mijne, en langzaam drogen mijn tranen op. Mijn hart wordt warm van liefde en ik weet dat de Here Jezus niet zozeer zit te wachten op dat wat ik Hem te bieden heb, Hij heeft Zijn offer gebracht uit pure liefde voor mij, voor ons, en Hij verlangt geen tegenprestatie. Wat ik Hem te bieden heb is mijn hart, een hart van waaruit ik Hem mijn liefde mag aanbieden, mijn vertrouwen mag schenken, een hart dat ik in Zijn handen mag leggen, een geschenk uit liefde aan Hem!!

Here Jezus, dank U wel voor Uw liefde, voor Uw offer, dank U wel dat U die weg gegaan bent voor mij en dat ik nu mijn hand in de Uwe mag leggen en mag weten dat U mij aan Uw hand eenmaal thuis zult brengen. Want dat is óók mijn verlangen, dat ik “thuis” mag komen, thuis bij Vader!