Een mooi kerkje vol met mensen, in een dorpje aan de dijk, roze en witte ballonnen, soesjes bij de koffie, bloemstukken, een trouwboeket en een trouwkostuum. Je zou denken dat dit de beschrijving van een feest is…

In mijn gedachten kwamen gisteravond de herinneringen aan die dag, vandaag 2 jaar geleden, terug. Dezelfde kerk, hetzelfde boeket, hetzelfde trouwkostuum, dezelfde liederen en hetzelfde klokgelui als vijf en een half jaar eerder. Toen mocht ik mijn meisje overdragen in de handen van haar bruidegom, nu moest mijn meisje haar bruidegom overdragen in de handen van de Here God. Ze was zo dapper, wat ben ik trots op haar want wat een moeilijke weg was het en is het nog steeds.

Ik heb pasgeleden al eens verteld dat ik nu pas echt toekom aan het verwerken van het verlies van onze Matthijs. De afgelopen twee jaren was daar geen ruimte voor en het lijkt alsof ik dit jaar alles heel bewust nog een keer doorleef. Aan de ene kant pijnlijk, maar aan de andere kant ook goed, het hoort bij een rouwproces, maar ik heb ervaren dat  juist het doorleven daarvan, samen met de Here God, uiteindelijk  dan toch een stukje rust en ruimte geeft.

Ik ben sinds een tijdje verbonden aan een stichting die zich inzet voor alleenstaanden st.AlleenSamen. Een mooi initiatief waar voor de alleenstaanden vanuit christelijk oogpunt allerlei dingen georganiseerd worden en nu is er binnenkort, op 22 maart, de allereerste AlleenSamenDag. Een dag die in het teken staat van “elkaar ontmoeten”. Het wordt een dag met veel leuke en mooie dingen en ook enkele workshops o.a. over echtscheiding, alleenstaand en seksualiteit, er is een gps speurtocht, een stukje christelijk cabaret, samenzang, voor de liefhebbers  een gezamenlijk diner, en ik wil ook hier, op mijn eigen site, de uitnodiging doen naar alleenstaanden om naar deze dag te komen. Het is een landelijke dag waarvoor mensen vanuit allerlei delen van het land zich al hebben opgegeven, echt een aanrader!

Eén van de workshops zal gaan over rouwverwerking o.l.v. Edith Schouten. En voor deze dag en deze workshop is mij gevraagd een persberichtje te maken voor het CIP. Ik heb nog nooit zoiets gedaan en heb eerst op internet gekeken of ik zoiets kon vinden maar ik vond niets en toen heb ik maar geschreven wat in mijn hart was en eigenlijk wil ik dat vandaag ook hier delen. Er zijn zoveel mensen die rouwen, die pijn hebben om iemand die zij verloren hebben en hoe mooi is het als je dan een stukje troost en bemoediging bij elkaar mag vinden.

Overleven(de).

Je leeft op de automatische piloot, je wereld is ineen gestort maar je moet verder, alles regelen, zaken bespreken, keuzes maken voor een waardig afscheid, mensen komen en gaan en de dagen zijn druk en vol.

Maar dan is alles voorbij en word je teruggeworpen op jezelf en je immens grote verdriet. Je hebt een dierbare verloren en hoe nu verder? Jij bent achtergebleven, jij bent degene die verder moet, jij moet zien te overleven. Er is een stuk van jezelf mee gestorven met de geliefde die je moet missen en je bent letterlijk “kapot”. Misschien heb je het aan zien komen en heb je nog tijd gekregen om afscheid te nemen, misschien ook niet. Hoe het ook zij, alles doet pijn, elke herinnering steekt als een mes door je hart, bij alles wat je ziet, denkt, voelt, ruikt, eet, aanraakt en hoort, trekt je hart samen. Overal kleven herinneringen aan. Je wilt stil blijven staan op de plaats waar je bent terwijl het leven om je heen gewoon verder gaat. Er is begrip voor je verdriet, maar voor hoe lang? Dikwijls wordt er na een tijd weer verwacht dat je doorgaat terwijl jij nog lang niet zo ver bent. Misschien probeer je jezelf groot te houden voor je naaste(n), maar vanbinnen woedt een storm en is er een inktzwarte nacht waar je geen lichtpuntjes in kunt ontdekken. Zelfs de Here God lijkt ver weg te zijn en je hart is vol vragen. Is er een weg uit dit enorme diepe dal? Zal er ooit nog een dag komen dat je weer blij kunt zijn? Is het mogelijk dat er een tijd komt dat de herinnering aan je geliefde een glimlach om je mond kan brengen inplaats van tranen over je wangen?

“Maar ik leef nog”

Is de titel van een boek van Edith Schouten. Een vrouw die zelf al jong weduwe werd en met 6 jonge kinderen achterbleef. Zij heeft aan den lijve ondervonden hoe het is om een geliefde te verliezen. Zij is door alle fasen van rouw en rouwverwerking heengegaan en weet uit eigen ervaring hoe diep dit kan gaan maar ook hoe je, juist samen met de Here God, uit dit diepe dal kunt komen en een nieuw begin kunt gaan maken. Het is een proces dat verschilt per persoon maar soms jaren kan duren.

Edith is een vrouw die vanuit haar eigen beleving mensen praktische handreikingen kan doen en door haar beeldende manier van spreken herkenning oproept bij velen.

Op 22 Maart 2014 is er in Etten-Leur een ontmoetingsdag voor alleenstaanden waar, naast andere activiteiten ook een workshop gehouden zal worden door Edith Schouten over rouwverwerking. Er zal na afloop van de workshop ook voldoende tijd zijn voor vragen of voor een persoonlijk gesprek met Edith. Blijf niet zitten met je pijn en je verdriet maar kom naar de AlleenSamenDag om anderen te ontmoeten en om te ervaren dat je er niet alleen voor staat.

Voor meer informatie over deze dag kun je terecht op www.alleensamen.org Ik zou je willen aanmoedigen om te komen. Zie ik je daar?