“Adam, waar ben je toch?”  

Gisteren had ik een gesprek met iemand waarin het ging over Adam en Eva, hoe zou het geweest zijn als de slang niet Eva maar Adam had geprobeerd te verleiden, zou Adam ook bezweken zijn voor de verleiding of is het toch een “vrouwending?””  Je begrijpt dat ik dat gesprek dus had met een “man” (!) dat mag duidelijk zijn, hahaha. Tja, we zullen het nooit weten hoe het geweest was als…

Iedere dag kwam God in de hof van Eden, om met Adam te wandelen en om met hem te spreken, maar die dag was Adam niet te vinden, hij had zich verstopt, samen met zijn vrouw Eva. En waarom? Omdat ze gezondigd hadden, ze hadden gegeten van de énige boom waar ze van af hadden moeten blijven, ze waren ongehoorzaam geweest. Maar inplaats dat ze eerlijk erkennen dat ze fout gehandeld hebben, gaan ze de schuld afschuiven, Adam legt zelfs de schuld bij God, “de vrouw die U mij gegeven hebt” en Eva legt de schuld bij de slang, maar het komt er uiteindelijk op neer dat ze weigeren om zelf verantwoordelijkheid voor hun daden te nemen, en zo komt er een scheiding tussen God en Adam.

Zo herkenbaar, je hebt iets verkeerd gedaan en je zegt dan, “ja, oké dat was niet helemaal goed..maar…” Zodra die “maar” in het spel komt, komt er één of ander excuus, een oorzaak waardoor je je niet aan je afspraken of aan de regels hebt kúnnen houden.

Het punt waar het om gaat is, dat wanneer ik mijn  fouten of vergissingen wijt aan de omstandigheden of aan anderen, ik nóóit bij mezelf hoef te zoeken, en als ik niets fout heb gedaan, dan hoef ik dus ook niet te veranderen. De omstandigheden of de anderen, díé moeten veranderen en dán kan ikzelf ook naar behoren functioneren. Als ik mijn excuses maak en ik heb daar een “maar” bij, dan zijn het geen excuses meer, maar zelfrechtvaardiging, ik kon er écht niks aan doen want… Maar als ik dus niet eerlijk ben tegenover mijzelf en niet erken dat ik een fout heb gemaakt, zal ik ook niet inzien dat ik daar vergeving voor nodig heb en dan zal dit uiteindelijk tussen God en mij in komen te staan en scheiding maken.

Jesaja 59: 1-2 zegt: Zie, de hand des Heren is niet te kort om te verlossen, en Zijn oor niet te onmachtig om te horen; maar uw ongerechtigheden zijn het, die scheiding maken tussen u en uw God, en uw zonden doen Zijn aangezicht voor u verborgen zijn, zodat Hij niet hoort.

Deze tekst spreekt mij altijd weer bijzonder aan, en het is mijn gebed dat ik geopende ogen zal hebben naar mijzelf toe, dat ik mezelf mag zien met Gods ogen en het mooie daarvan is, dat ik in eerste instantie dan zie hóéveel God van mij houdt, inclusief al mijn fouten en gebreken, en in tweede instantie zie ik dan in mezelf ook de dingen die ik verkeerd doe, en ik wil daar dan ook graag aan werken om dat te veranderen en dan mag ik royaal mijn fouten erkennen en om vergeving vragen bij God én bij mensen, wanneer ik het verkeerd gedaan heb, zónder “maar”! DIt is echt wel een lesje dat ik geleerd heb, fout is fout en het is goed voor mijzelf én voor de ander om dit eerlijk in te zien en te erkennen.

Ik weet nog goed dat ik iemand weer tegenkwam, via een mailtje, die ik 15 jaar daarvoor voor het laatst had gezien. Al in het eerste gesprek bracht de Here God mij iets in gedachten wat zo’n 17 jaar eerder was gebeurd en waar ik/wij destijds niet goed gehandeld hadden. En hoewel ik zelf toen ook in een hele moeilijke en zwarte periode zat was dat geen excuus blijkbaar want anders had de Here God het niet op mijn hart gelegd om deze man vergeving voor destijds te vragen. Ik deed het, ik vroeg vergeving voor het feit dat we zo voorbij gegaan waren aan zijn nood. Het was zo mooi en zo bemoedigend dat deze man op hetzelfde moment geraakt werd en duidelijk geëmotioneerd vertelde dat dit op dat moment een stuk genezing in zijn hart bracht. Dat zijn kostbare dingen.

Enne….ik heb weleens tegen iemand gezegd, “het zijn alleen de “grote” mensen die “klein” durven te zijn”. (misschien een bemoediging?) Ik ben altijd blij met zelfonderzoek, als ik dit biddend en met een open hart doe dan kan de Here God dingen aanwijzen die ik zelf gemist, over het hoofd gezien, heb. Als je ergens van een win-win situatie kunt spreken dan wel op die momenten dat de Here God je jezelf laat zien, niet in een harde confronterende spiegel maar in een spiegel die in de ene hand wordt vastgehouden om erin te kijken en een andere hand die tegelijk uitgestoken wordt om de onze te grijpen en ons te helpen met de dingen in ons leven te veranderen of te verbeteren daar waar nodig. Op het momént dat we zien dat we verkeerd bezig zijn geweest, op dát moment kan die hand van God ons weer raken, dan is daar weer dat contact. Dat is toch zo kostbaar.

Eerlijk gezegd doe ‘k haast niets fout
nee, ik ben best goed bezig,
zelfkennis? hm… nu je het zegt
die is misschien toch iets afwezig.
Zou het dan tóch zo kúnnen zijn
dat ik mij wat vergis?
en dat ik bij mezelf eens zoeken moet
in hoeverre ik “mis” wat er nog “is”…?