Het huis is nog in vredige rust… maar hoelang zal het nog duren? Ik ben weer eens bij mijn dochter, het is alweer een poosje geleden dat ik er gelogeerd heb maar nu ben ik er weer voor een paar nachtjes. Ik ben al wakker maar verder slaapt iedereen nog op dit vroege uur. Het is heel stil…..

Fluisterende stemmetjes dringen tot me door… “sstt stil zijn voor mama” hoor ik de één tegen de ander fluisteren…”oma?” Klinkt het zachtjes, en dan iets harder, “oma?” Ik fluister terug, “sstt jongens, het is nog héél vroeg en iedereen slaapt nog lekker, ga ook nog maar eventjes terug in je bedje”. Gehoorzaam gaan ze terug, ze zeggen niets, zijn stil en hopelijk vallen ze nog even in slaap, of is dit “wishful thinking”?

De stilte is bijna tastbaar, en in die stilte fluister ik…”Vader?” Hij antwoordt mij niet met een hoorbare stem maar ik weet dat Hij er is. Ik fluister zachtjes verder, “Vader ik wil gewoon even bij U zijn, U even goedemorgen wensen en zeggen dat ik van U houd. Het is zo heerlijk om zo de dag te beginnen. Dank U wel dat U er altijd al bent als ik bij U kom, dat ik zomaar in de stilte bij U mag zijn, dat U zegt: “Kom maar”. Dank U wel dat U alles van mij weet, dat U mijn gedachten kent, dat U mijn omstandigheden kent, dat U mijn plannen en dromen kent, dat U naar mij kijkt met ogen vol liefde en warmte. Dank U wel dat U ook deze dag in Uw handen wilt nemen en mij wilt leiden door Uw Heilige Geest. Dank U wel dat ik ook al mijn geliefden bij U mag brengen en om Uw bescherming mag vragen. Dank U wel dat U het bent die mij houvast geeft, dat U het bent die mijn leven zin geeft, dat ik dankzij U “zin in het leven” heb. U bent voor mij zo kostbaar, ik houd zoveel van U, Vader!”

De stilte is van een weldadige rust en lieflijkheid. God heeft geen stem en geen uitgesproken woorden nodig om ons te laten merken dat Hij van ons houdt. Je voelt datgene dat Hij wil overbrengen, je verstaat Zijn intenties,  Zijn houding en Zijn liefde. Het zijn momenten die ik koester. Niet elke dag is dit zo intens, niet elke dag ben ik zó dichtbij, en ik weet dat dat aan mij ligt en niet aan de Here God. “Kom maar”, het is een woordeloze uitnodiging, ik kom dichterbij met een verlangend hart, en Vader God sluit mij in Zijn armen.

Er klinkt opnieuw zacht gefluister dat deze kant op komt..”oma?” hoor ik weer fluisteren. “Kom maar” zeg ik tegen deze heerlijke knuffeltjes, “kom maar, dan gaan we gezellig samen wakker worden”, ze komen, met een verlangend hartje, en ik sluit ze in mijn armen…