Ik had laatst een gesprek met iemand waarin het ging over relatie bouwen met de Here God en ik haalde iets aan wat mijn jongste en oudste dochter beiden ervaren hebben en mij verteld hebben. Zij hebben allebei ooit hun hart aan de Here gegeven en zolang ze thuis woonden waren ze wel bezig met de dingen van de Here God maar ze hadden nooit een echte diepe eigen relatie met Hem gebouwd. Ze hadden op het geloof van mij en mijn ouders (mijn vader was voorganger) gesteund. En pas toen ze op eigen benen gingen staan kwamen ze erachter dat ze die relatie zelf nooit echt gebouwd hadden. Dat hebben ze toen, soms juist ook door de nood heen, wel gedaan en dat merk je aan ze. Hoe diep ze de dingen beleven, hoe ze met de Here God en hun relatie met Hem bezig zijn, dat is heel mooi om te zien.

Dit voorbeeld vertelde ik aan de persoon met wie ik in gesprek was. Deze persoon werd heel erg heen en weer geslingerd in emoties en gevoelens. Daarbij is het zo dat ze aangaf altijd mensen nodig te hebben in haar leven omdat ze het niet alleen kon. Ze kon niet alleen zijn en ze zat vol stress en onrust. Ze was wel een kind van God maar ik vroeg haar of zij ooit zelf haar relatie met de Here God gebouwd had, en ik gaf haar dus het voorbeeld van mijn twee dochters.

Op een gegeven moment zei ik haar ook dat het belangrijk is om echt geworteld te zijn in de Here. En bij wortels denk je al gauw aan een boom. Maar hoe plant je een boom? Als je een paar stokken in de grond slaat en daar het boompje aan vastmaakt zodat het alleen op die stokken leunt dan blijft het boven de grond zweven en zullen de wortels zich nooit ergens kunnen hechten. Waar gaan die jonge wortels in als je een nieuw boompje plant? In een gat in de grond. Er wordt een gat gegraven waar dan de wortels van de boom ingestopt worden en die wortels krijgen daar in de diepte en in het volkomen duister de mogelijkheid om te groeien en zij zijn het die de boom uiteindelijk sterk en standvastig maken. Als je daar dan over nadenkt dan is het dikwijls zo dat mensen juist door moeiten heen dichter bij God komen. Een spreekwoord zegt “In nood leert men bidden”.

Als ik kijk naar het verhaal van Job dan treft het mij altijd dat Job iemand was waarvan geschreven wordt dat hij altijd bezig was met gebed en het spreken over God. God zelf vestigt de aandacht op hem Job 1:8: Toen zeide de HERE tot de satan: Hebt gij ook acht geslagen op mijn knecht Job? Want niemand op aarde is als hij, zó vroom en oprecht, godvrezend en wijkende van het kwaad. Dat is nogal een compliment. Ik denk dat we allemaal het verhaal wel verder kennen, satan neemt Job alles af en Job komt in grote ellende en om het hele verhaal nu te behandelen zou te ver voeren nu, maar uiteindelijk zie je aan het einde van het boek Job dat hij zegt: Slechts van horen zeggen had ik van U vernomen, maar nu heeft mijn oog U aanschouwd. Job 42:5.

Juist in de nood heeft Job God persoonlijk leren kennen, in die diepe ellende heeft Hij God mogen aanschouwen. Het heeft uiteindelijk winst gebracht. Winst uit verlies…

Ik zou eenieder willen bemoedigen en aanmoedigen dat als je in een zware periode van je leven bent, om toch God te blijven zoeken, het kunnen de ultieme momenten van intimiteit worden, je wortels verdiepen, je relatie met Hem sterker maken en uiteindelijk, als je er later op terugkijkt, dan zul je het zelf ook constateren, het brengt winst uit verlies!