Dikwijls geniet ik zomaar van de stilte om mij heen, dan kan ik zo heerlijk in alle rust mijn gedachten laten gaan, dat is gewoon weldadig. Het zijn ook júíst deze momenten die je zo dicht bij de Vader kunnen brengen. Momenten waar je kunt spreken, of soms ook gewoon kunt zwijgen, maar waar je vóélt dat je begrepen wordt en waar óók de Here God mag voelen dat Hij begrepen wordt. Het zijn die momenten die de relatie met de Vader zozeer verdiepen. En terwijl ik hierover nadacht kwam er een vraag in mijn hart. Weet je, er wordt best vaak gesproken van een “relatie” met de Here God. Het is de bedoeling dat we een relatie met Hem zullen hebben, maar wat is nou een relatie?

Stel je het volgende voor: Je hebt een leuke man/vrouw leren kennen en je hebt onmiddellijk je hart aan deze persoon verloren. Geweldig, vlinders in je buik, heel de dag kun je alleen nog maar aan je geliefde denken, álles zou je voor hem/haar willen doen, niets is te gek, niets is teveel. En deze persoon zegt hetzelfde voor jou te voelen. Mooier kan niet, toch? Maar nadat je elkaar een poosje kent, en je keer op keer je liefde aan deze persoon hebt verklaard, en je ook keer op keer kosten nog moeite hebt gespaard om dat echt ook in je daden te laten zien, krijg je toch een beetje vreemd gevoel bij deze relatie. Want je geliefde neemt wel alles van je aan, maar je krijgt eigenlijk nooit veel ervoor terug, en daar waar hij/zij in het begin nog enthousiast kon reageren krijg je nu, als je geluk hebt, een flauw bedankje en wordt alles als vanzelfsprekend beschouwd. Daar komt nog bij dat je geliefde je bijna nooit eens opbelt, alleen als hij/zij iets nodig heeft, en telkens als jij nou es fijn een diepgaand gesprek met hem/haar wilt beginnen, zijn er zoveel andere dingen die eerst moeten gebeuren. Er is geen tijd voor een gesprek, er is geen tijd voor een rustig samenzijn want je geliefde wordt helemaal opgeslokt door de carriëre, de familie, zelfs de kerk, de sport, de vrienden, en áls er een momentje over is dan kan er soms 5 minuutjes voor jou af, maar dan nóg kun je merken dat zijn/haar gedachten voortdurend afdwalen en er is geen werkelijk hartcontact. De keren dat je een leuke avond had gepland, compleet met diner en kaarslicht, ben je teleurgesteld, want ook toen bleef je tevergeefs wachten, wéér was er geen tijd of was de afspraak gewoon vergeten…

Hoelang denk je dat je zo’n relatie vol zou houden? Niet lang denk ik hè? Wat zou ik me rot voelen als ik zó een relatie met iemand zou hebben. Als je écht van iemand houdt dan wil je toch niets liever dan dat die ander ook echt van jou houdt? En dan wil je toch niets liever dan met je geliefde samenzijn en zo mogelijk elke minuut van de dag samen doorbrengen? Dan blijken al die dingen die je eerst zo belangrijk vond, nu totaal geen waarde meer voor je te hebben. Dan wil je toch niets liever dan alle andere dingen opzij zetten en zoveel mogelijk tijd máken om samen door te brengen?

Heb ik een vraag… een vraag die we alleen ieder voor onszelf kunnen beantwoorden. Héb ik, heb jij, überhaupt een relatie met de Vader…?

 Oh, mijn geliefde Vader
wat héb ik toch gedaan?
Hoe vaak heeft U verwachtend
bij dat kaarslicht klaargestaan?
Hóé heb ik kúnnen denken
dat ik van U hield met hart en ziel,
terwijl het slechts een kruimpje was
dat van mijn tafel viel….