Zomaar een paar dingen die in mijn gedachten zijn.

We leven in een tijd waarin we de komst van de Here Jezus kunnen verwachten. We zien het aan alle kanten, vooral ook als we naar Israël en het midden-oosten kijken, het zijn dingen die we allemaal waar kunnen nemen.

Wat mij dan bezighoudt is de vraag die ik mijzelf stel: heb ik gedaan wat ik kon? wat heb ik nagelaten? waar ben ik aan voorbijgegaan? en dan is het de bede van mijn hart dat ik elke dag opnieuw, een instrument mag zijn in de handen van de Here God, dat ik de mensen zal vertellen wat de Here Jezus voor hen gedaan heeft, dat Hij zo ontzettend veel van hen houdt. Dan is het de wens van mijn hart dat ik eraan mee mag werken dat nog velen gered worden voor de eeuwigheid. Weet je, het eerste wat door je heengaat is een gevoel van blijdschap om het feit dat we Gods kinderen mogen zijn, dat we ons gekocht en betaald weten door het bloed van de Here Jezus. Dat is geweldig! Maar daarnaast zijn er nog zo velen die dit offer nog niet hebben aanvaard en als wij hen de boodschap niet brengen, wie zal het dan doen? Er zijn vele jaren voorbij gegaan waarin we het ons konden permitteren om “de juiste gelegenheid” af te wachten er met anderen over te spreken, die tijd is voorbij, elke minuut telt. Niet alleen omdat de wederkomst van de Here Jezus voor de deur staat, ook omdat deze wereld verworden is tot een oord van ellende, ziekte, moord en doodslag, armoede, hongersnood, politieke en economische crisis overal, en noem het maar op. De mens loopt elke dag gevaar, uit het niets kan het eenieder overkomen. Ook de vele (natuur)rampen waar we van horen, het overvalt de mensen. Ik denk dat we nog zoveel met onszelf en onze eigen “dingetjes” bezig zijn dat we ons dikwijls niet genoeg realiseren hóé dicht de komst van de Here Jezus al nabij is. We mogen er met een blij en verwachtingsvol hart naar uitzien, maar daarbij mogen we onze verantwoordelijkheid niet vergeten. Gods hart huilt om ieder mens die verloren gaat en Hij wil díé bewogenheid, díé innerlijke ontferming óók in ons hart leggen…. is er ruimte voor…?

Wij hebben een heerlijke toekomst die ons wacht, dát geeft ons elke dag weer blijdschap en moed, en wij hoeven niet bang te worden van welke berichten dan ook, we mogen er kennis van nemen en ze gebruiken ten goede, ermee werken. Gods huis moet vol worden en wij mogen daar ons steentje aan bijdragen. Vroeger in de kerk zongen we weleens een lied: Moet ik gaan met lege handen, zo mijn Heiland tegemoet? Nee, dat hoeft niet, nóg is er tijd…. wat doen we ermee?

Openb.21:1-5: En ik zag een nieuwe hemel en een nieuwe aarde, want de eerste hemel en de eerste aarde waren voorbijgegaan, en de zee was niet meer. En ik zag de heilige stad, een nieuw Jeruzalem, nederdalende uit de hemel, van God, getooid als een bruid, die voor haar man versierd is. En ik hoorde een luide stem van de troon zeggen: Zie, de tent van God is bij de mensen en Hij zal bij hen wonen, en zij zullen zijn volken zijn en God zelf zal bij hen zijn, en Hij zal alle tranen van hun ogen afwissen, en de dood zal niet meer zijn, noch rouw, noch geklaag, noch moeite zal er meer zijn, want de eerste dingen zijn voorbijgegaan. En Hij, die op de troon gezeten is, zeide: Zie, Ik maak alle dingen nieuw.