Vanavond (of als dit op de site komt morgenochtend moet het al zijn gisteravond) waren mijn 2 zussen, mijn jongste dochter en ik bij mijn moeder uitgenodigd voor het eten. Heel gezellig en heel lekker, en terwijl we daar zaten moest ik denken aan een gebeurtenis van vroeger toen mijn jongste twee broertjes en zusje nog klein waren. Wij zijn thuis met 7 kinderen waarvan ik de oudste ben en als we dan vroeger met z’n allen aan tafel zaten dan was dat altijd heel gezellig, zelfs zó gezellig dat onze buurman regelmatig ook even mee kwam natafelen. Maar die drie jongsten zaten dan ook rond de tafel en vooral mijn ene broertje kon er wat van hoor, als we dan gingen eten dan kreeg hij, inplaats van een slab, een grote stoffen luier voorgebonden en dan mocht hij eten en ik zie nog de geërgerde blik van mijn vader als hij tegen mijn moeder zei, “hoe kan dat nou Nelly, andere kinderen kunnen wél netjes eten, waarom de onzen dan niet?” En dan zat mijn broertje daar, de lepel vrolijk geheven in zijn handje en voor de rest hélemaal ónder het eten, en vooral als we iets van macaroni hadden ofzo, dan was hij echt hélemaal oranje, hahaha, heerlijk. En op een keer waren er ook een klein neefje en nichtje van ons die bleven eten, en die kinderen aten keurig met een vorkje en knoeiden absoluut niet en dan zei mijn pa,”kijk, zie je nou, díé kunnen het wél!” En dit schoot me zomaar in gedachten en maakte me aan het lachen, inmiddels is mijn broer(tje) al 41 en kan al ietsje beter eten;-)

Maar ik moest er zo aan denken, aan mijn broertje was dus heel duidelijk te zien dát hij gegeten had en ook wát hij gegeten had. En toen vroeg ik me af, hoe is dat bij mij? Ik mag mijzelf voeden met het woord van God en dat is elke dag weer nieuw, en is het aan mij óók te zien dat ik gegeten heb? Weet je, ik denk dat het belangrijk is dat men aan mij kan zien dat ik een kind van God ben en dat ik mij voed met Zijn voedsel,

Ik dacht hierbij ook aan het verhaal van Daniël en zijn drie vrienden, iedereen werd geacht de spijzen van de koning Nebukadnessar te eten en zijn wijn te drinken, maar Daniël en zijn vrienden wilden zich met dit voedsel en deze wijn niet verontreinigen en Daniël vroeg aan de overste of hij andere spijzen mocht eten. Eigenlijk wilde deze man het hem niet toestaan omdat hij bang was dat Daniël en zijn vrienden er slechter uit gingen zien dan de andere jongemannen, en dan vraagt Daniël hem om een proeftijd van 10 dagen en die krijgt hij en dan staat er in vers 15 van Daniël 1: en na verloop van tien dagen bleek hun uiterlijk schoner en zagen zij er welvarender uit dan al de knapen die van de koninklijke spijze hadden genoten.

Voor ons is het ook een keuze, willen wij onszelf verontreinigen met de spijzen die de wereld ons biedt? Of kiezen wij ervoor om het woord van God te onderzoeken en ons daarmee te voeden? Ik verlang ernaar dat aan mij te zien zal zijn dat ik de spijzen van mijn hemelse Koning eet.