Om de Here God te leren kennen, is het noodzakelijk dat we ook tijd met Hem doorbrengen. En de tijd die wij mensen met God doorbrengen is dikwijls een tijd van “spreken”, we bidden en vragen en vertellen, maar om echt te luisteren ontbreekt dan vaak de rust. De rust in ons hart, in onze gedachten, iets wat ik van mijzelf ken en wat ik ook om mij heen hoor. Er is té vaak, téveel afleiding, téveel andere geluiden, waardoor de stem van de Here God dan wegvalt. Hoewel je er wél naar verlangt om Hem te horen spreken.

Die rust moet je “zoeken”, ik weet hoe moeilijk het is om juist “innerlijke” rust te vinden, want dáár heerst zo vaak die onrust. En als je dan wilt bidden dan komen de meest onbenullige dingen in je gedachten. Je denkt aan een boodschap die je nog moet doen, of aan een vensterbank die je vergeten bent af te stoffen, of aan een opmerking die iemand maakte, noem maar op, iedereen weet vast wel hoe dat gaat.

David spreekt ook van die rust, hij schrijft in Psalm 131:2 : Innerlijk ben ik tot rust gekomen en ik houd van de stilte. Zo rustig als een kind zit op zijn moeders schoot, zo rustig voel ik mij vanbinnen. (Het Boek)

David was een man naar Gods hart, en hij kende de rijkdom van de rust, jarenlang had hij in die rust geleefd toen hij nog bij zijn schaapjes in het veld was. Maar nu hier, zegt hij ook dat hij tot rust “gekomen” is.  Ook hij heeft daarnaar moeten zoeken, zijn leven is immers zoveel drukker en voller geworden. Als je dit vers uit de NBG vertaling leest dan staat er: Immers heb ik mijn ziel tot rust en stilte gebracht.. We mogen onze ziel in die stilte “brengen” heel bewust. En och, de manier waaróp we dat doen kan voor iedereen heel verschillend zijn, belangrijk is echter dát we het doen.

Als er rust is in mijn denken
en Uw vrede daalt dan in mij neer,
valt de buitenwereld weg
en zie ik U alleen, mijn Heer.
Waar geluid en beeld vervagen,
wordt ik door U opgebouwd,
zonder woorden, in de stilte,
die stilte waar ik zo van houd.