Vleugellam, niet meer vliegen, niet meer gedragen door de  wind,

niet meer boven de aarde zweven waar je volkomen vrijheid vindt.

Hoog in de lucht, ver boven alles, is de wereld fluisterstil,

daar waar de zwaarte van je afvalt, daar is het waar je wezen wilt.

Daarboven is toch alles mooier, de blauwe hemel, de warme zon

die met haar liefdevolle stralen alle kou verdrijven kon…

Maar jij vertoeft niet meer daarboven, jij bevindt je op de grond,

omdat er dingen zijn gebeurd waardoor jouw vleugels zijn verwond.

Niet meer die mooie vergezichten, maar de details van zoveel pijn

waar je je ogen voor wilt sluiten, waar je geen deel meer van wilt zijn.

Steeds weer probeer je op te stijgen maar elke poging die mislukt,

je hoort alleen de stormwind loeien die heftig aan jouw vleugels rukt.

Je ogen zijn verblind door tranen, een kilte sluit zich om je heen,

je moed en vechtlust zijn verdwenen, je bent zo moe en zo alleen…

Maar er gloort hoop vanuit die hemel waar zoveel warmte is en rust,

daar waar een liefdevolle Vader jouw betraande wangen kust.

Hij kent jouw strijd, Hij ziet jouw wonden, Hij voelt de diepte van jouw pijn

en in Zijn hart is één verlangen, dat is om heel dichtbij te zijn.

Hij wil jouw kapotte vleugels  met Zijn zachte hand verbinden

en in de schaduw van de Zijne mag jouw hart weer vrede vinden..

Bij Hem is troost,  bij Hem is liefde, Hij is er voor je, alle dagen

en op Zijn grote sterke vleugels wil Hij jou voor altijd dragen!