Het telefoontoestel dat ik gebruik is een tweedehandse Iphone. Niks mis mee, werkt prima, heeft zelfs een nieuw voorkantje dat er door de vorige eigenaar is opgezet, heeft ook een nieuwe batterij en een nieuw oplaadsnoertje. Superlief! Het enige dat degene van wie ik hem gekregen heb nog vergeten was, zo zei hij, was om het fotolensje te vervangen. Er zitten krassen op en daardoor worden de foto’s die je ermee wilt maken wazig. Je krijgt geen helder beeld. Aan de andere kant (letterlijk) is het wél mogelijk om selfies te maken want de camera aan de voorkant is heel erg helder. Fijn… selfies…

Ik denk dat er niemand rondloopt die niet op de ene of andere manier krassen heeft opgelopen in zijn of haar leven. Ieder mens krijgt op een moment te maken met pijn, verdriet, beschadigingen. Voor de ene zijn dit hele heftige dingen, voor de ander misschien maar, in andermans ogen, relatief kleine dingetjes maar in ieder geval zorgt het voor krassen op onze ziel. Hierdoor kan het gebeuren dat we soms niet objectief naar mensen of zaken kunnen kijken. Het beeld dat wij hiervan krijgen is vertroebeld. Misschien herken je het wel, je kijkt naar mensen, op je werk, in de winkel, op straat, in je kerk, in de trein, noem maar op, en dan zie je bepaalde dingen. De kleding is “apart”, het kapsel, de schoenen of de manier van spreken, het zijn dingen die je opvallen en dan is het zo gemakkelijk om er in meerdere of mindere mate een oordeel over te hebben. Ook in het verkeer, als iemand domme dingen doet op de snelweg dan is het zo snel gebeurd om, al is het maar in jezelf, boos te reageren.

Als ik met die mobiel een foto wil maken moet ik dus de voorkant als camera gebruiken waardoor het lastig wordt om objecten of andere mensen te fotograferen omdat ik dan steevast mezelf in beeld heb.

Eigenlijk helemaal niet zo slecht als ik dit ook in de praktijk van mijn leven zo doe. Op het moment dat ik anderen bekijk, dat ik dan in eerste instantie me(s)elf zie. De Bijbel houdt ons een spiegel voor, geen camera om anderen mee vast te leggen, geen vergrootglas om hun “fouten” beter te kunnen zien, geen vliegenmepper om ze meteen neer te sabelen, maar een spiegel om onszelf in te bekijken. In die spiegel zie ik allerlei dingen waarin ik nog verbetering nodig heb, dingen die ik in mijn eigen leven moet en wil veranderen.

Als ik scherpe foto’s wil maken met mijn mobiel dan zal er een ander glaasje in moeten. Zo is het ook met ons, we mogen onze krassen en beschadigingen bij de Here God brengen, we mogen de dingen in Zijn handen leggen en Hem vragen om ons te helen en ons “nieuwe” ogen te geven zodat we de ander mogen zien met Zijn ogen, ogen vol van liefde, echte liefde die dieper ziet dan het buitenkantje…

I Korintiërs 13:1-7: Al ware het, dat ik met de tongen der mensen en der engelen sprak, maar had de liefde niet, ik ware schallend koper of een rinkelende cimbaal. Al ware het, dat ik profetische gaven had, en alle geheimenissen en alles, wat te weten is, wist, en al het geloof had, zodat ik bergen verzette, maar ik had de liefde niet, ik ware niets. Al ware het, dat ik al wat ik heb tot spijs uitdeelde, en al ware het, dat ik mijn lichaam gaf om te worden verbrand, maar had de liefde niet, het baatte mij niets. De liefde is lankmoedig, de liefde is goedertieren, zij is niet afgunstig, de liefde praalt niet, zij is niet opgeblazen, zij kwetst niemands gevoel, zij zoekt zichzelf niet, zij wordt niet verbitterd, zij rekent het kwade niet toe. Zij is niet blijde over ongerechtigheid, maar zij is blijde met de waarheid. Alles bedekt zij, alles gelooft zij, alles hoopt zij, alles verdraagt zij.