Dit volgende schreef ik laatst aan iemand en terwijl ik het schreef realiseerde ik me dat dit is hoe ik het voel en beleef. Het is dikwijls zo dat ik de dingen pas echt duidelijk zie als ik mijn gevoel in woorden vang, die vervolgens opschrijf en ze dan teruglees. Ik vind dat zelf best heel wonderlijk. Maar ik schreef dus dit: “Mijn gedachten kunnen soms tekeergaan en dan lijken ze op fladderende vogels die nergens grond vinden om te landen. Maar dan is het zo mooi dat ik mijn handen mag opheffen naar God, en in die handen vinden die vogels bodem om te landen, zo draag ik ze dan voor Gods troon waar ze van mijn handen afgetild worden en dan vraag ik Hem om die lege handen te vullen met Zijn vrede en rust en dat doet Hij dan telkens weer zó liefdevol!”

Als vogels, onrustig zwevend
gaan mijn gedachten soms tekeer,
Die onrust vervult heel mijn wezen
en zoveel dingen lukken niet meer.

In mijn hoofd tollen vragen en zorgen,
duizelingwekkend lijkt het te zijn,
die chaos, ’t geluid van die vleugels,
het doet in mijn hoofd gewoon pijn.

Van lieverlee gaat het steeds slechter,
moedeloosheid vervult mij geheel,
hier kom ik niet uit, ik ga onder
het wordt mij soms echt veel te veel.

Maar dan zie ik plots toch een lichtpunt,
dit ken ik, dit komen en gaan,
ik weet wat ik hier zelf aan doen kan,
en hoe ik die onrust kan verslaan.

Ik hef mijn blik en mijn handen omhoog,
ja dat doe ik heel bewust,
ik vraag God mijn handen te legen
en te vullen met Zijn vrede en rust.

Mijn mond begint Hem te loven,
mijn hart bewijst Hem de eer,
Hij is het die mij steeds weer optilt,
en Hij zet mij op de rots stevig neer!

Het kan soms lijken alsof er een oorlog woedt in je gedachten, je strijdt tegen die chaos, je probeert rust en orde te scheppen maar het lukt je niet. Alsof er een leger is dat tegen je strijdt en de overmacht is te groot voor je. Maar weet dan dat de Here God groter is dan elk leger, sterker dan de sterkste legermacht,  en dat we bij Hem onze rust mogen zoeken én vinden!