Rom.8:38-39: Want ik ben verzekerd, dat noch dood noch leven, noch engelen noch machten, noch heden noch toekomst, noch krachten, noch hoogte noch diepte, noch enig ander schepsel ons zal kunnen scheiden van de liefde Gods, welke is in Christus Jezus, onze Here.

Een bemoedigende tekst vind ik altijd want het houdt in dat die liefde iets is wat door geen enkele omstandigheid en door geen enkel mens van ons afgenomen kan worden. De enige die ervoor kan zorgen dat we verwijderd raken van die liefde, dat zijn wij zelf. Het is net als bij een huwelijk, er wordt dan aan beide echtelieden gevraagd of ze elkaar trouw willen beloven, zowel in ziekte als in gezondheid, in rijkdom en armoede, totdat de dood scheiding brengt. Natuurlijk zegt iedereen die daar op zo’n moment staat met een enorme liefde voor die ander, daar uit de grond van zijn/haar hart “ja” op. Maar de praktijk leert ons ook dat het zo vaak mis gaat. Daar kunnen zoveel redenen voor zijn, maar het feit blijft dat het vaak misgaat en dan is zo’n belofte eigenlijk gebroken. Ik wil hierin niemand veroordelen hoor. Het gaat er mij alleen om hier duidelijk te maken dat wij onze menselijke beloften niet altijd nakomen. God echter houdt Zijn beloften wél! Daar kun je voor 100% op rekenen. Hij heeft ons lief en Hij heeft ook al het mogelijke gedaan om ervoor te zorgen dat Hij en wij voor altijd bij elkaar kunnen blijven. Bij zo’n huwelijksplechtigheid wordt er dus aan het einde gezegd “tot de dood u scheidt”. Ook in onze relatie met God is dat het enige dat ons nog wél kan scheiden van Gods liefde, niet de lichamelijke dood, maar wel geestelijke dood.  Dood wordt in de bijbel vaak geassocieerd met zonde, en zonde, zo kunnen we lezen, brengt scheiding tussen ons en God. Er is dus geen enkel excuus, geen enkele externe factor, die het kan rechtvaardigen dat wij het contact met de Here God kwijtraken, de verantwoording ligt geheel bij onszelf.

Tja, de theorie is simpel, maar hoe is de praktijk? Een vraag die ieder alleen voor zichzelf kan beantwoorden. Het is best wel eens goed om dit soort vragen aan onszelf te stellen, het maakt ons bewust van hoe wij leven.

David was er heel zeker van dat God er altijd zou zijn, zoals hij dat ook beschrijft in Psalm 139:7-12: Waarheen zou ik gaan voor uw Geest, waarheen vlieden voor uw aangezicht?  Steeg ik ten hemel – Gij zijt daar, of maakte ik het dodenrijk tot mijn sponde – Gij zijt er;  nam ik vleugelen van de dageraad, ging ik wonen aan het uiterste der zee, ook daar zou uw hand mij geleiden, uw rechterhand mij vastgrijpen. Zeide ik: Duisternis moge mij overvallen, dan is de nacht een licht om mij heen; zelfs de duisternis verbergt niet voor U, maar de nacht licht als de dag, de duisternis is als het licht.

Wij mogen bemoedigd zijn door deze woorden, en ook door de woorden aan het begin van dit stukje. En weet je, het is zo heerlijk dat de Here Jezus voor ons naar deze aarde is gekomen en onze straf heeft gedragen, en er zo voor heeft gezorgd dat wij die liefde van God mogen ervaren in ons leven. En zolang wij onszelf willen onderzoeken, zolang wij onze fouten willen zien en erkennen, mogen we gerust zijn, want dan zijn we bezig om op een goede weg te wandelen. In diezelfde Psalm 139 zegt David in vers 23-24: Doorgrond mij, o God, en ken mijn hart, toets mij en ken mijn gedachten; zie, of bij mij een heilloze weg is, en leid mij op de eeuwige weg.

Heerlijk als je zo’n goede band kunt hebben met de Here God, dat is er ook voor ons!