Gisteren was het alweer 9 jaar geleden dat mijn vader overleed. Het lijkt nog helemaal niet zo lang geleden, wat gaat de tijd toch snel. Ik had het er met mijn moeder nog even over, je haalt dan ook wat herinneringen op en naderhand schoot me nog een voorval te binnen.

Wat ik mooi vond was, dat één van de kinderen van mijn broer, de kleine Ezra van destijds bijna 4 jaar, in het weekend na de begrafenis bij mijn moeder binnenkwam en het eerste dat hij zei was: “nou is opa niet meer ziek hè? toch?” en even later zat hij vertrouwelijk naast mijn moeder en vroeg haar waar opa dan toch was. Eerst zei mijn moeder dat hij weg was, maar Ezra liet zich niet zo gemakkelijk overtuigen en vroeg verder, waarop mijn moeder zei dat opa bij de Here Jezus was, nou, toen was het goed, dát kon Ezra begrijpen. Ik vond dat zo mooi want Ezra had de Here Jezus nog nooit gezien en tóch was én is Hij een realiteit in zijn leven. Hij kon zich er in vinden dat opa daar is, omdat hij elke dag over de Here Jezus hoort. Er wordt thuis over- en met Hem gesproken en dús is het heel logisch dat opa bij de Here Jezus is. Esje, zoals hij vaak genoemd wordt, was gerustgesteld met dit antwoord. Opa zomaar “weg” dat kon hij niet bevatten, maar dit wel.

Hoeveel mensen zijn er die wél geloven dat je zomaar “weg” bent als het leven hier op aarde ten einde loopt? Volwassen mensen? Terwijl een kind van nog geen 4 jaar het vreemd vindt? Toen mijn jongste dochter nog erg klein was, ongeveer van Ezra’s leeftijd, vroeg ik haar weleens “van wie houd je het állermeeste?” dan verwacht je dat ze zal zeggen: van papa of van mama maar nee, steevast was haar antwoord: “van de Here Jezus” en met een stelligheid kwam dat eruit. Dan vraag je je af hoe kán dat nou, kinderen die de Here Jezus nog nooit gezien hebben, en tóch hebben ze een rotsvast geloof en vertrouwen en een liefde voor Hem. Ik vind dat prachtig! Ezra vertelde daarna vol trots aan iedereen die het maar horen wilde dat zijn opa bij de Here Jezus is, zo mooi.

Ik heb hier thuis verschillende Bijbels en dus ook verschillende vertalingen, waaronder “Het Leven” een Bijbel in de taal van “Het Boek” en daar staat in Psalm 8:3a: U hebt de kleine kinderen geleerd U volmaakt te prijzen... Dat vind ik zo’n mooie uitspraak. Kinderen hebben het vermogen om de Here Jezus zonder enige twijfel te vertrouwen en te eren en dat ook zonder gêne te delen met anderen. Wij volwassenen zijn dat soms een beetje kwijtgeraakt en kunnen daar nog wel een voorbeeld aan nemen denk ik.

Het zou toch mooi zijn als we zo’n kinderlijk geloof mogen hebben, dat ook wij die onbevangen trots mogen uitstralen en delen? Dat wij die onvoorwaardelijke liefde in alle omstandigheden mogen voelen en vasthouden en dat we dat onvoorwaardelijke vertrouwen mogen ervaren in ons leven?