Toen mijn kleinzoon Boaz 4 jaar oud was kon hij altijd al zo netjes zelf bidden. Hij bad dan echt voor van alles, de familie, de arme kindjes en nog veel meer. En zo bad hij ook een keer om sneeuw… in de zomer, “want, Here Jezus, dat vind ik zo leuk”, sprak hij ernstig. Toen hij de andere morgen wakker werd en geen sneeuw zag vertelde hij aan zijn moeder dat hij wel een beetje boos op de Here Jezus was. Mijn dochter vroeg hem waarom hij boos was en Boaz zei dat dat kwam omdat hij toch zo gebeden had voor sneeuw en de Here Jezus het niet had laten sneeuwen. Mijn dochter legde hem uit dat het helemaal de tijd van het jaar nog niet was voor sneeuw, dat het zomer was en dat er in de winter pas sneeuw kan komen. Helemaal begreep hij het natuurlijk niet, maar voor het moment was hij er tevreden mee maar toen hij die avond naar bed ging bad hij opnieuw om sneeuw en hij vertelde aan de Here Jezus dat hij dat zó graag zou willen omdat hij een sneeuwpop wilde maken. Vervolgens slaakte hij na zijn gebed een diepe zucht en zei berustend ” maar ja, het is nog steeds geen winter”.

Voor Boaz was het op dat moment een goede verklaring voor het ontbreken van de sneeuw en hij accepteerde dat feit, maar eigenlijk accepteren wij zo’n gelijksoortige uitleg ook vaak zonder verder vragen wanneer we geen verhoring op ons gebed krijgen. Aan de ene kant is het, ook in het geestelijke, een waarheid dat er voor alles een tijd is en dat het kan zijn dat de tijd nog niet rijp is voor ons om datgene waar wij om bidden, te ontvangen. Maar aan de andere kant mag het onze verwachting niet ondermijnen. Het mag niet zo zijn dat we ons dan maar neerleggen bij de feiten want dan zouden we al te zeer verslappen in ons gebed. Het probleem is, denk ik, dat wij maar al te snel geneigd zijn om zelf de dingen in te vullen. Oh, ik heb dit of dat gebeden en de Here heeft het nog niet verhoord, dan zal het wel hier- of daaraan liggen. Wij kunnen niet in het hoofd van de Here God kijken, wij weten niet waarom sommige dingen niet zo gebeuren zoals wij ze verwacht hadden en het is goed om dan te accepteren dat wij ook niet overal een verklaring voor kunnen krijgen of hebben. Wat wij wél kunnen, dat is Gods woord leren kennen. Daarin deelt de Here God een groot deel van Zijn hart en Zijn gedachten en dat is zo goed en zo leerzaam en het schept nieuwe hoop en verwachting.

Gods woord leert ons dat wij in elke situatie Zijn vrede mogen ervaren, er wordt gesproken van vrede die alle verstand te boven gaat. Om die vrede mogen wij vragen wanneer het anders gaat dan we gedacht of gehoopt hadden, en dat is iets anders dan berusting. (Fatalistische) berusting ontneemt ons elke hoop en vechtlust, het brengt teleurstelling en matheid van ziel. Gods vrede echter, geeft ons alle rust om in de stilte te gaan en te spreken met onze hemelse Vader en bij Hem nieuwe kracht op te doen en Zijn grootheid meer en meer te leren kennen.

Efez.3:14-21:  De grote liefde van Christus

Laten wij ons vertrouwen nooit verliezen maar elke dag opnieuw met een hart vol verwachting alles delen met Hem in de wetenschap dat Hij overvloedig zegent, op welke manier dan ook! Ik heb het weleens meer gezegd, Gods zegeningen en gebedsverhoringen komen in verlerlei verpakkingen en formaten, het is de kunst om ze te leren zien!