Twee weken terug werd er een kindje opgedragen bij ons in de samenkomst, dat is altijd zoiets moois. Toen mijn oudste kleindochter, Sanne, pas geboren was, werd ook zij opgedragen aan God. Dit opdragen is mooi, omdat je daarmee heel bewust je kind terug in de handen van God legt, wetende dat er niemand is die beter voor haar kan zorgen dan God zelf. Niet alleen Sanne werd opgedragen maar met haar nog 3 andere kinderen, waarvan er 2 een beetje groter waren.

Als eerste werd er een meisje opgedragen van ongeveer 2 jaar denk ik, en degene die een gebed over haar uit zou spreken, strekte zijn handen naar haar uit om haar vast te houden en heel aarzelend liet ze het toe om vervolgens zich razendsnel weer om te draaien en haar armpjes naar haar vader uit te strekken, die haar weer terug in zijn armen nam. En ze wilde deze andere man niet eens meer aankijken, maar verstopte haar gezichtje in haar vaders hals. Ze wilde alleen maar haar vader en niemand anders en dat liet ze ook heel duidelijk merken.

Nou was er hier natuurlijk totaal geen sprake van dat dit kind ook maar enigszins gevaar zou lopen op wat voor manier dan ook, maar mijn gedachten gingen wel verder. Ik dacht, wat zou het mooi zijn als wij, als Gods kinderen, ons te allen tijde zó bewust zouden zijn van onze hemelse Vader, dat zodra er een ander komt om ons, op wat voor manier dan ook, aan te raken, wij onmiddellijk afstand zouden nemen en terug in de armen van God zouden vluchten, en in Zijn schuilplaats onze toevlucht zouden zoeken. Dit kind, zo klein als ze nog was, kénde haar vader en ze wist dat ze bij hem veilig was, haar vertrouwen was voor de volle 100% voor haar vader.

God is onze Vader en bij Hem zijn we te allen tijde veilig, bij Hem mogen we schuilen en in Zijn armen mogen we wegkruipen als we verdriet hebben, als er gevaar dreigt, als de boze ons probeert te verleiden met zoveel dingen, tegenwoordig is er zóveel dat op ons af komt. Dit kind was nog te klein om te kunnen beredeneren waaróm ze zich bij deze man niet veilig voelde, zij wist alleen één ding, in mijn vaders armen kan mij niets gebeuren, dáár alleen is het goed.

David zegt het in Psalm 16:1-2 ook: Bewaar mij, o God, want bij U schuil ik. Ik heb tot de Here gezegd: Gij zijt mijn Here, ik heb geen goed buiten U. 

Dit zegt zoveel, wij mogen schuilen bij God, en ook wij hebben geen goed buiten Hem. Hij wil de allerbelangrijkste in ons leven zijn.