Ik had dit weekend een gesprek met mijn vriend en tijdens dat gesprek kwam mij een voorval in gedachten van een aantal jaren geleden. Ik heb het hier ook weleens verteld maar het is al zo lang geleden dat het wel leuk is om het nog eens aan te halen. Een gewone simpele gebeurtenis waaruit je dan toch weer een stukje bemoediging mag halen.

Ik liep met mijn nichtje Krista (destijds 4 jaar oud), van haar school naar mijn huis. Het was mooi weer en de zon scheen ons precies in de rug. Ze had mijn hand vast en opeens voelde ik dat ze nogal grote stappen probeerde te maken en af en toe maakte ze een sprongetje. Ik vroeg haar wat ze aan het doen was en ze zei, kijk ik probeer daarop te trappen. Ze wees naar de grond waar ze haar eigen schaduw zag en ze deed haar best om met haar voet op die schaduw te komen, maar natuurlijk lukte dat niet en we moesten er samen wel om lachen. Toen zijn we samen omgedraaid en scheen de zon ons recht in het gezicht waardoor onze schaduw dus  áchter ons kwam en Krista keek achterom en vond het prachtig dat haar schaduw háár nu achtervolgde maar haar niet bereiken kon.

Ik moest op dat moment denken aan David, die in Psalm 16 zegt: Ik stel mij de Here bestendig voor ogen.
Soms kan het in ons leven óók zo zijn dat de toekomst één grote en donkere schaduw lijkt en hoe we ook ons best doen, we komen er maar niet overheen, ik heb in mijn eigen leven gemerkt dat het helpt als ik mij in zo’n situatie afkeer van deze schaduw en mijn blik richt op de Here Jezus, Die het licht is in mijn leven.
De schaduw is dan niet weg, maar hij houdt niet langer mijn blik gevangen en dan mag ik ervaren dat ik samen met de Here steeds verder van deze schaduw mag weglopen.