Ik zag een grappig filmpje op Facebook. Althans, je zag niemand je hoorde alleen een gesprek tussen een oudere man en een jongere vrouw. Hij had net een nieuwe auto, een automaat. Lekker makkelijk zou je denken. Mijn vader heeft er ooit ook weleens eentje gehad en ik vond het heerlijk rijden met zo’n automaat hoor. Maar deze man had duidelijk een probleem.

Hij klaagde erover dat de auto alleen overdag wilde rijden en niet ‘s avonds. De vrouw was verbaasd, hoezo dan niet? Ja, dat begreep hij zelf ook niet, overdag deed de auto het prima maar ‘s avonds weigerde hij dienst. Het was al gebeurd dat de man de auto moest laten staan en naar huis lopen en daar baalde hij wel een beetje van. De vrouw snapte er niets van totdat…

Zo’n automaat heeft geen versnellingspook maar wel een hendel waarmee je hem in verschillende standen kunt zetten. Standen die worden aangegeven met letters. Zo heb je bijvoorbeeld de P, R, N en D. Hiermee wordt aangegeven: Parkeerstand, Return (achteruitrijden), Neutraal (z’n vrije stand) en Drive (rijden dus). De man dacht dat met de D de dag bedoeld werd en met de N de nacht en als hij dus ‘s avonds de hendel op de N van nacht zette deed de auto niets. Je hoorde de vrouw echt in een deuk liggen en ikzelf ook toen ik het hoorde, echt hilarisch, die onnozele stem van die man, hahaha.

Weet je, wij, Gods kinderen, kunnen daar ook weleens last van hebben. Dat alles goed gaat zolang het licht is in ons leven. Maar als er dan donkere tijden komen kan het lijken alsof je niet verder kunt. Het is alsof je in het duister blijft steken en geen uitweg ziet. David zegt in  Psalm 23:4 : Zelfs al ga ik door een dal van diepe duisternis, ik vrees geen kwaad, want Gij zijt bij mij; uw stok en uw staf, die vertroosten mij.

Het bijzondere hieraan vind ik dat David hier aangeeft dat hij zelfs in dat donkere dal niet blijft stilstaan maar dat hij er doorheen gaat. Hij zegt er ook nog bij dat hij een gerust hart heeft, hij is niet bang want hij weet dat de Here God bij hem is en dat is voor hem voldoende. In de statenvertaling staat het er nog indringender, daar staat: Al ging ik ook in een dal der schaduwe des doods, ik zou geen kwaad vreezen, want Gij zijt met mij; uw stok en uw staf, die vertroosten mij… 

Dit is nogal wat om te zeggen hè? Zo’n enorm vertrouwen had David opgebouwd in de jaren dat hij met zijn schaapjes in het veld was. Daar was het dat hij de Here God zo heel persoonlijk heeft ervaren en leren kennen. Een relatie waar hij de rest van zijn leven op verder kon bouwen.  Ja, David had een groot vertrouwen, en als wij onszelf hierin onderzoeken, kunnen wij dan ook volmondig de woorden van David herhalen? Oh ja, uiteraard wel als het daglicht ons pad beschijnt, maar als we middenin die nacht zitten hoe is het dan? Is onze relatie met Hem van een dusdanige aard dat ook wij zo’n groot vertrouwen hebben? Ik vind het wel iets om over na te denken…