Vanmorgen (zondagmorgen) wilde ik naar de samenkomst gaan en ik moest even een stukje lopen om de auto op te halen want die stond bij mijn moeder. Ik keek naar buiten en zag dat het er zonnig uitzag dus ik ging de deur uit op weg naar de auto. Terwijl ik richting het parkje achter mijn huis liep zag ik dat er, behalve een klein zonnetje, ook een dreigende zwarte lucht aankwam. Ik ging een stapje harder lopen want ik had geen paraplu bij me en had geen zin om helemaal nat te worden.

Soms kunnen mijn gedachten dan hun eigen gang gaan en ik keek naar de kale bomen die langs het pad stonden en besefte dat ik daar geen enkele bescherming van te verwachten had mocht de bui boven mijn hoofd losbarsten. Tegelijk met dit besef kwam er ook een ander besef naar boven:

We leven in een tijd- en een wereld die steeds donkerder wordt, de dreiging wordt met de dag groter en steeds meer mensen raken in nood, geestelijke nood en hebben een houvast, een schuilplek nodig. Psalm 1:1-3 zegt: Welzalig de man die niet wandelt in de raad der goddelozen, die niet staat op de weg der zondaars, noch zit in de kring der spotters; maar aan des Heren wet zijn welgevallen heeft, en diens wet overpeinst bij dag en bij nacht. Want hij is als een boom, geplant aan waterstromen, die zijn vrucht geeft op zijn tijd, welks loof niet verwelkt; al wat hij onderneemt, gelukt.

Hier wordt gesproken over een boom die vrucht geeft en wiens loof niet verwelkt, met andere woorden, een christen die een stukje houvast en bescherming kan bieden, een christen die opvalt omdat hij zich onderscheidt. Een christen die zelf sterk staat en standvastig is en daardoor in staat is om anderen hulp en bescherming te bieden. Iets wat in deze tijd meer dan ooit nodig is… en hoe worden we zo standvastig? Als we doen wat deze Psalm zegt, alle vuiligheid en zonde, de dingen die niet goed zijn te mijden en Gods wet te overpeinzen, ermee bezig te zijn, voortdurend ermee bezig te zijn… dat is niet niks…

Hoeveel van die groene bomen zijn er? Als ik tussen al die kale bomen langs de laan vanmorgen één groene had gezien dan was hij me beslist opgevallen, ben ik, ben jij zo’n boom die opvalt? Zo’n boom die aantrekkelijk is en waar mensen hun toevlucht zoeken?

Ik kan daar alleen voor mezelf antwoord op geven maar het trof mijn hart vanmorgen en het zorgt ervoor dat ik met een gebed in mijn hart deze avond achter mijn computer deze dingen opschrijf. Een gebed van David waarin hij zegt: Doorgrond mij, o God, en ken mijn hart, toets mij en ken mijn gedachten; zie, of bij mij een heilloze weg is, en leid mij op de eeuwige weg. Psalm 139:23-24.