Het kan weleens zo zijn, dat je een kind van God bent, dat je heel bewust het offer van de Here Jezus hebt aangenomen in je leven, dat je ook daadwerkelijk Hem wilt volgen, maar dat het tóch moeilijk is. Het lijkt soms alsof de afstand tussen jou en Hem reuzegroot is. Iedere keer als je net denkt dat je vooruitgang boekt, is daar toch weer iets dat je aan het twijfelen brengt. Dan zijn er toch weer dingen die op je af komen en je angstig maken. Je leven lijkt een aaneenschakeling van proberen en falen, waardoor je je meer en meer minderwaardig gaat voelen.

Het is alsof je een rijexamen moet doen, de eerste keer ga je er nog vrij onbevangen naartoe, je bent een beetje zenuwachtig maar verder valt het wel mee. Maar dan zak je voor je examen, dan moet je een tweede keer, wéér examengeld, wéér een paar lessen en wéér dat examen. Nu ben je echter wel meer zenuwachtig dan de eerste keer, want als je wéér zakt betekent dat gezichtsverlies, nóg weer meer geld uitgeven, nóg langer wachten totdat je in een eigen auto mag rijden……… En hoe vaker je zakt, hoe groter de spanning én de faalangst zal worden. Uiteindelijk blijft er weinig van je zelfvertrouwen over, het is zélfs al gebeurd dat mensen uiteindelijk toch maar hebben afgehaakt omdat ze het tóch wel nooit zouden halen.

Ik ken ook mensen die hebben geprobeerd om een beetje dichter bij de Here God te komen, ze hebben er alles aan gedaan, van alles geprobeerd en uiteindelijk zijn ze moedeloos geworden van alles, telkens weer dat opnieuw proberen, telkens weer de teleurstelling, dat hou je niet vol. Er zijn er zelfs die ook hierin het bijltje erbij neergegooid hebben en hebben geconstateerd dat “geloven” toch niet voor hen was weggelegd.

Ik heb ervaren dat het niet werkt om een kramp van dingen te maken, ik heb ervaren dat het heerlijk weldadig is, als je, bij wijze van spreken, met een diepe zucht, echt alles en alles in Zijn handen mag leggen en alles mag overgeven aan Hem. Ik wil je graag hierin een bemoediging geven, jij die zo moe bent van het proberen, van het “zoeken” naar God, terwijl je eigenlijk alleen maar “gevonden” hoeft te worden. Begrijp je het verschil? Het ene is een tasten, een ronddolen, een turen, in de hoop Hem te vinden, het andere is een stil wachten en verwachten op je eigen plekje, “hier ben ik Here, klaar om U te ontmoeten”. Dan zal Hij je hand pakken en je leiden op de weg, stap voor stap, elke dag een stukje verder. Dicht aan Zijn zij, zul je dan Zijn warmte en Zijn nabijheid mogen ervaren.