Van tijd tot tijd mag Simon mee naar het zorghotel waar mijn moeder verblijft. Iedere morgen ga ik naar haar toe en in het begin wist ik niet dat het toegestaan was om een hond mee te nemen totdat we het een keer gevraagd hebben en bleek dat dat gewoon mocht. Tegen die tijd had Simon zijn “oma” al meer dan 4 weken moeten missen en hij miste haar dan ook echt. Hij merkte natuurlijk ook de spanning op en het andere ritme want hij moest vaker in de bench of ging naar mijn zus als ik in het ziekenhuis (en later het zorghotel) was. Je merkte gewoon ook zijn onrust op, als ik thuis was volgde hij me bij elke stap en was onrustig en als we buiten gingen wandelen wilde hij altijd richting oma’s huis maar daar liepen we dan langs.

Op een morgen, mijn moeder was toen al even in het zorghotel, belde ze mij voor het eerst weer op om te vragen of ik iets mee wilde brengen en hoewel ik een eind van Simon af was hoorde hij toch blijkbaar dat het mijn moeder was aan de telefoon en hij begon onmiddellijk te reageren. Hij piepte en kwispelde en draaide om me heen, iets wat hij nooit doet als ik aan de telefoon ben. Zo bijzonder. Toen dus bleek dat hij mee mocht heb ik hem gelijk ook meegenomen. Nou, hij was helemaal blij om mijn moeder weer te zien alhoewel hij de omgeving toch wel wat vreemd vond. Inmiddels is hij daar ook aan gewend en stopt hij al precies bij de goede deur  

De mensen in het zorghotel zijn stuk voor stuk gek met Simon, iedereen vindt hem even leuk en lief, en dat is hij ook, echt een superlieverd.

Ik vind het eigenlijk zo mooi. Hoewel mijn moeder uit het zicht was, hij niet meer naar haar toeging, niet meer in haar huis kwam en haar stem niet meer hoorde was hij haar toch niet vergeten. Hij miste haar en toen hij dan na weken haar stem hoorde, zelfs heel uit de verte, wist hij meteen dat zij het was en werd hij daar helemaal blij van, oma zat nog diep in zijn hartje.

Weet je, ik heb een kleindochter van 8 jaar oud. Sinds haar papa is overleden komt ze niet meer in de kerk, haar mama heeft het daar nog steeds moeilijk mee en de dingen van het geloof staan eigenlijk op een heel laag pitje. Maar deze kleindochter is de Here Jezus niet vergeten, zij is heel erg bezig met Hem, zingt zelfgemaakte liedjes over Hem, schrijft mooie dingen op die eigenlijk gebeden zijn en ze is zich heel bewust van Zijn nabijheid, ze weet Zijn deur precies te vinden. De Here Jezus leeft diep in haar hartje en dat is zo mooi en zo bijzonder, dat ontroert me elke keer weer.

Een hondje dat zo trouw is aan zijn oma en een klein meisje dat zo trouw is aan haar Here Jezus, het zijn dingen die me raken… Het zijn juist dit soort simpele dingen die me tot nadenken stemmen en me doen afvragen: Hoe groot is mijn trouw? En hoe diep zit de Here Jezus in mijn hart?