Brrrr… misschien heb  je het ook weleens meegemaakt. Het was nog in mijn oude huis, ik ging op een dag de meterkast wat opruimen en toen zag ik op de bodem een heleboel zwarte dingetjes liggen en in eerste instantie begon ik die met de stofzuiger weg te zuigen totdat ik ze eens beter bekeek en zag dat het rattenkeutels waren. Ik schrok me wild en ik heb snel verder gezogen en toen heel gauw die kast weer dichtgedaan. Uiteraard heb ik meteen de andere morgen om 8 uur de woningbouw gebeld en die hebben iemand gestuurd om ernaar te kijken. In de vloer van de meterkast zat een groot gat waar de buizen de grond in gingen en waarschijnlijk zijn die beesten daardoor naar boven gekomen. Toen heeft die man van de woningbouw dat gat dichtgemaakt met kit zodat er geen rat meer door naar boven kon, maar het uiteindelijke probleem zat er natuurlijk nog, die ratten zaten nog wel onder mijn huis en moesten uitgeroeid worden.

Ik heb zoiets dergelijks ook in mijn eigen leven ervaren, ik ben 10 jaar lang getrouwd geweest en toen gescheiden maar zowel ons huwelijk als ook de scheiding hebben veel verdriet met zich  mee gebracht. Ik had de zorg voor onze 4 kinderen (die destijds pas 1,5,6 en 7 waren) en ik moest verder en dat deed ik ook. En hoewel het niet makkelijk was heb ik toch altijd de nabijheid van mijn hemelse Vader mogen ervaren, en heb ik ook geleerd om alle dingen met Hem te bespreken, Hij was er altijd om mij te vertroosten en te helpen.

Ik dacht eigenlijk dat ik alles best goed verwerkt had en dat het allemaal wel goed ging, maar anderzijds merkte ik aan mezelf dat ik toch een bepaalde “kilte” in mij had waar ik eigenlijk niets van begreep, ik had het gevoel dat dat niet bij mij hoorde, maar het wás er wel. En toen kwam ik met iemand in contact, een vriend van vroeger, die mij dingen vroeg, ook over mijn huwelijk, die nogal ver terug lagen en waarvoor ik eigenlijk moest graven in mijn herinnering om antwoorden te vinden. Daardoor ben ik op dingen gestuit die er nog wel degelijk waren en die ik nog nooit echt had verwerkt, ik kwam er achter dat ik ze had verdrongen, en door naar die antwoorden op zoek te gaan, kwamen ze weer naar boven. Het was eigenlijk net als met die ratten, ik had die pijnlijke ervaringen weggestopt en het gat dichtgemaakt zodat ze niet meer aan de oppervlakte konden komen, maar ónder de oppervlakte zaten ze nog wél en op een morgen heb ik de tijd genomen om al deze pijnlijke herinneringen naar boven te laten komen en ik heb opnieuw de pijn en het verdriet gevoeld van toen, en het heeft me heel wat tranen gekost, maar ik heb heel bewust ook afgerekend met deze pijn, ik heb het in de handen van de Heer gegeven en Hem gevraagd om Zijn vrede en rust daarvoor in de plaats te geven. En iedere keer, ook in de weken daarna, kwamen er weer nieuwe herinneringen naar boven en iedere keer heb ik ook deze nieuwe herinneringen heel bewust aan Hem overgeleverd waardoor die kilte in mij verdween doordat de Here God er Zijn warmte voor in de plaats bracht. Ik heb afstand willen nemen van deze pijn, het echt los gelaten, en dat was goed, dat gaf rust  en ruimte.

Ik zou iedereen die met pijnlijke herinneringen leeft willen aanraden om samen met de Here God alle dingen te bespreken, de dingen te delen met Hem en ze daarna los te laten in Zijn handen. Je kunt niets veranderen door het vast te houden maar je kunt er alles mee winnen als je het wilt- en durft los te laten.

U kent ieder plekje in mijn hart
en U zag de kilte en de pijn,
maar toen ik opnieuw door de diepte ging
wilde U heel dicht bij mij zijn.
In Uw handen gaf ik die nare momenten
met U ging ik, Heer, door de nacht,
en nu is daar plaats voor de rust en de vrede
die U in mijn hart heeft gebracht.