Laat uw wijze van doen onbaatzuchtig zijn… Hebr.13:5a.

Laat ik een klein voorbeeldje uit mijn eigen leven noemen. Ik had een kennis en deze persoon had hele verhalen verteld over hoe anderen hem altijd tekort deden, hem altijd na korte tijd weer lieten vallen en ook de broeders en zusters uit de gemeente schoten, in zijn beleving, schromelijk tekort in liefde jegens deze persoon. In eerste instantie vind je dat zielig voor zo iemand en zo heb ik ook geprobeerd om júíst in die dingen anders te handelen. Ook heb ik veel moeite gedaan om dingen te bedenken waarmee ik deze persoon kon verblijden en helpen en verrassen.

Zo had ik ook een keer voor een bepaalde gelegenheid mijn best gedaan om een cadeau te kopen. Ik had goed geluisterd en zo terloops een paar dingen onthouden waarvan deze persoon hield en die had ik voor hem gekocht en daar, op dát moment nog met liefde, behoorlijk veel voor uitgegeven ook. Ik vond het zelf leuk om het geschenk te gaan brengen, maar toen ik aangebeld had, deed de persoon in kwestie de deur open, zag het tasje in mijn hand, stak er zelf de hand naar uit en sprak door een kier in de deuropening: oh, is dat voor mij? en wilde het tasje nemen en de deur weer voor mijn neus dicht doen. Ik zei dat het inderdaad een cadeautje was maar vroeg of ik niet even binnen mocht komen. Nou, met tegenzin mocht dat, maar eenmaal binnen was er geen plek om te zitten omdat alles vol lag met paperassen en toen ik het tasje overhandigde, sloeg de persoon één blik in het tasje, zag de “ingepakte” cadeaus en zei: oh, ik zie het al, het is zeker… legde het tasje weg, nam niet de moeite om ook maar één pakje open te maken en keek me vervolgens weer het huis uit. Nou, echt, laaiend was ik, eerlijk waar hoor. Terwijl ik de dingen écht had gekocht om die ander er blij mee te maken en absolúút niet met de bedoeling er zelf uitbundig voor bedankt te worden of iets terug te krijgen. Maar tóch bleek uit mijn reactie dat ik er wél enig respons of klein bedankje voor had willen hebben. Dus tóch niet echt onbaatzuchtig hè?

Tja, van je eigen reacties kun je vaak het meeste leren, geloof me  Het is inmiddels een verhaal geworden waar we hartelijk om kunnen lachen, maar toen echt even niet hoor!

Ach, weet je, als er nu nóg eens zoiets voorvalt, dan helpt het héél goed om me te bedenken wat de Here God en de Here Jezus voor enorm offer voor mij gebracht hebben, wát een geschenk Zij mij gegeven hebben. Nooit kan ik, zelfs maar bij benadering, beseffen hóé hoog de prijs was die Zij ervoor betaald hebben en dan denk ik: misschien was mijn deur óók wel op een kiertje toen de Here Jezus aangeklopt had, en misschien heb ik óók alleen maar mijn hand door dat kiertje gestoken om gretig te nemen wat Hij me aanbood. En toen ik Hem binnen heb gelaten was er eigenlijk óók geen plek om even te gaan zitten, en moesten er eerst allerlei paperassen en rommel weggeruimd worden. En tóén ik het geschenk aangeboden heb gekregen was het wellicht óók zo dat ik het bekeek en zei: oh, bedankt, en het naast me neer heb gelegd…? En nu, zoveel jaar later, ben ik gaan uitpakken en uitpakken en daar ben ik nog steeds mee bezig, en mijn dank jegens Hem wordt alleen maar groter en groter, en ik onderken de liefde waarmee dit geschenk mij is gegeven, maar nóóit, nóóit heeft de Here God mij verwijten gemaakt dat ik Hem of ook de Here Jezus, niet naar behoren bedankt heb, of dat ik Hem niet genoeg teruggegeven heb, nóóit!!! Wél is het zo dat ik meer en meer bén gaan geven, meer dank, meer lof, meer van mijzelf, maar dat doe ik enkel en alleen uit liefde, liefde die een antwoord is op de liefde die ik ontvang, dag in, dag uit. liefde met een hoofdletter “L”, pure, onbaatzuchtige LIEFDE !!

Ach Heer, ik moet haast lachen
als ik mezelf bekijk,
hoe “onbaatzuchtig” ik toch ben
en hoe liefdevol ik lijk…
Want binnenin ontdek ik tóch
dat stukje eigen eer,
maar uit liefde leg ik ‘t als geschenk,
aan Uw voeten, Vader, neer.