Ik was in de samenkomst op een zondag, we hadden een fijne dienst, en aan het einde was er avondmaal. Maar voordat het brood uitgedeeld werd, werd er een lied gespeeld en de zanger vertolkte hierin eigenlijk de gevoelens van God, hoe Hij ons vraagt, keer op keer, kom toch bij Mij, praat met Mij, Ik sta hier en Ik wacht op je, komt toch alsjeblieft… Hoe me dát geraakt heeft, ik kan dat niet eens onder woorden brengen……en toen werd het brood uitgedeeld en tussen het brood en de wijn begon de muziekgroep te spelen dat lied van: ‘Heer ik kom tot U, neem mijn hart verander mij’….. en iedereen zat op zijn stoel,en weet je, ineens viel alles en iedereen weg, ik had mijn ogen dicht en zag of hoorde niemand anders, dan alleen maar die vragende stem van God, “komt toch” en mijn hart dat antwoordde “hier ben ik”…….met mijn handen opgeheven stond ik daar en zong “houd mij vast, heel dicht bij Uw hart…..” tranen liepen over mijn gezicht, nóóit eerder heb ik zóiets ervaren, zó intens…

Ik heb geprobeerd om de dingen die ik voel, onder woorden te brengen in dit gedicht:.

Zo brandend is ’t verlangen
op die plek waar ‘k hoor te zijn,
zo diep en zo intens
is daar de zwaarte van Zijn pijn.
De pijn die uit het hart komt
’t verlangen dat daar is
dat hart dat roept, “Ik ben zo leeg
omdat Ik je zo mis”.

Zo brandend is ’t verlangen
dat leeft in ’t hart van God,
’t verlangen naar ons mensen
Zijn bewogenheid met ons lot.
Hoe eenzaam zijn de tijden
dat Hij aan de zijlijn staat,
te wachten tot er iemand komt
die werk’lijk “met” Hem praat.

Zo brandend is Zijn verlangen
naar menselijke armen,
die knellend om Hem heen
Zijn hart zózeer verwarmen.
Een hart dat naar Hem hunkert
een verhaal dat Hij mag delen,
een hoofd, zomaar op Zijn schouder
dat Hij liefdevol wil strelen.

Zo brandend is mijn verlangen
als ik Hem naar mij zie kijken,
dan wil ik slechts één ding
en dat is: meer op Hem gaan lijken.
Ik loop zacht op Hem toe
en ik spreid mijn beide armen,
zo brandend is mijn verlangen
om Zijn hart te mogen verwarmen.

Het is heerlijk als je door God gezegend wordt, als je van Hem mag ontvangen, en Hij wil ons zo graag geven, dat wat we nodig hebben, datgene waar we naar verlangen, en dan kun je daar zo dankbaar voor zijn, maar het grote gevaar, dat toch áltijd weer aanwezig is, dat is dat we méér met de geschenken van God bezig zijn, dan met de Schenker zélf, méér met de “opdracht” dan met de “opdrachtGéver”. En het voelt voor jezelf alsof je goed bezig bent, je bent toch immers voor Hem aan het werk? Met de dingen van Hem bezig? Maar ondertussen staat Hij daar en wacht….!! Hoelang ál en hoelang nóg…?

Een brandend verlangen naar Hém, aan Hem wil ik mijn liefde betuigen, met Hem wil ik spreken, Hem in mijn eigen woorden vertellen wat Hij voor mij betekent en hóéveel ik van Hem houd. Hij is dé liefde van mijn leven!!