En dan ineens zijn alle feestelijkheden voorbij en gaat het leven weer zijn gewone gang. De kerstversierselen gaan weer in een doos tot het volgende jaar, de laatste hapjes worden misschien nog opgegeten, men gaat weer aan het werk en iedereen hervat de normale bezigheden.

Op de avond van de 1e januari heb ik altijd voor het laatst de kaarsjes aan, en met een beetje weemoed blaas ik ze bij het naar bed gaan uit. Ook de lampjes die her en der zijn opgehangen gaan dan nog één keertje uit. En altijd weer vind ik dat een moment waarvan ik toch een beetje stil word. Hoewel ik dan de andere morgen ook wel weer met goede moed de boel ga opruimen en schoonmaken en het ook weer gezellig vind als alles dan weer netjes en schoon is. Maar dat laatste lichtje…

Enkele jaren geleden zat ik in de woonkamer, de kinderen waren naar bed en ik was ook op het punt om naar bed te gaan. Ik keek nog zo rond in de kamer en mijn oog viel op de ster die voor het raam hing. Ieder jaar opnieuw hing die ster voor de ramen, het was zo’n kartonnen uitvouw ster met een lampje erin. Hij had al wat te lijden gehad maar ik vond hem zo mooi, ook het licht dat erdoorheen scheen was heel apart. Die ster was voor mij een soort verbinding van de mensen buiten, naar de mensen binnen. Al die weken dat die ster voor het raam hing deed ik nooit de gordijnen dicht ’s avonds. Ik vond het gezellig om ernaar te kijken en de mensen die voorbij liepen keken ook altijd eventjes naar binnen. Maar op de laatste avond dat die ster brandde, waren mijn ramen erg modderig geworden, de avond ervoor, oudejaarsavond, hadden ze nogal wat vuurwerk in mijn tuin gegooid en het had verschrikkelijk geregend zodat de hele tuin één grote modderpoel was. En al deze modder was door dat vuurwerk opgespat en tegen de ramen gekomen. En juist doordat het licht van die ster erop viel, zag ik die modder extra duidelijk. Eigenlijk vond ik het een beetje verdrietig, want ik kon door die modder de mensen buiten niet meer voorbij zien lopen en de mensen buiten konden niet meer naar binnen kijken.

En terwijl ik dat zo zat te bekijken, sprak de Here tot mijn hart. En Hij heeft mij, door middel van deze kleine ster, iets laten zien. Voordat ik die avond het licht voor de laatste keer uitdeed, had ik een waardevolle les geleerd….

Kleine ster,

Kleine ster, met je rood en gouden licht,
naar jou te kijken is zo’n mooi gezicht.
Al wekenlang hang je daar stil voor de ramen,
jij brengt buiten en binnen eigenlijk samen.
Als mensen jou zien dan weet men meteen,
dat licht wijst ons naar de Here Jezus heen.
Eens lang geleden werd Hij op aarde geboren
en daarbinnen zijn mensen die Hem toebehoren.

Ach wij hoeven niet eens  met woorden te spreken
dat stralende licht is een liefdevol teken,
een baken voor buiten, want daar is het nacht
en bij ons vanbinnen heeft het vrede gebracht.
Maar nu vanavond houd jij mijn aandacht gevangen,
ik zie jou nog steeds mooi en stralend daar hangen
maar het raam waardoor ik naar buiten kijk
is vol met spetters, met modder en slijk.
Of er mensen voorbijgaan, dat zie ik nu niet
alles is wazig en smerig en dat doet me verdriet.

’t Komt door jou, kleine ster, met je prachtige licht,
door jou werd mijn blik op dat venster gericht.
Als alles donker was had ik dat nooit kunnen zien,
was mij dat donker dan liever misschien?
Nee, ik ben blij, vanavond heb ik iets geleerd,
“smerige ramen” zijn altijd verkeerd.

De kaarsjes zijn uit, voorbij is het feest
maar in ons hart brandt het licht van Gods Geest.
Als wij de mensen óf God niet meer goed kunnen zien,
zijn dan ook ónze vensters vertroebeld misschien?
Kleine stille ster, jij straalt daar zo vrij
en vanavond was jij een voorbeeld voor mij.
‘k Ga naar boven en voor de laatste keer doe ik je uit
en morgen….? dan zeem ik die smerige ruit.

Matth.5:8 : Zalig de reinen van hart, want zij zullen God zien.