Wat de toekomst brengen moge,

mij geleidt des Here hand:

moedig sla ik dus de ogen

naar het onbekende land.

Leer mij volgen zonder vragen;

Vader wat Gij doet is goed!

Leer mij slechts het heden dragen

met een rustig kalme moed!

Het eerste couplet van een lied dat we vroeger wat meer zongen dan dat het tegenwoordig nog gedaan wordt. Een lied dat ik met heel mijn hart meezong, onwetend van wat die toekomst voor mij in zou houden. Woorden waar ik achter stond.

Als je jong bent kijk je vooral met verwachting naar de toekomst. Je hebt nog allerlei dromen en verlangens en de toekomst is als een schatkist die nog open gemaakt moet worden en waarvan de inhoud glans zal geven aan elke dag die komt. Hoe anders is dikwijls de realiteit van alle dag. Het leven kan hard zijn, er kunnen allerlei moeiten en zorgen op ons pad komen en als ik het dan vandaag maar gewoon even bij mezelf houd, dan is er tussen toen en nu heel veel gebeurd. Dan ben ik dwars door stormen gegaan, door diepe donkere dalen afgewisseld met de tijden dat het ook goed ging hoor. Toch is het allemaal zo heel anders gegaan dan ik gehoopt en verwacht had, en als dan de moeilijkheden op je pad komen hoe ga je er dan mee om?

En dan komt het tweede couplet van dit mooie lied:

Heer ik wil Uw liefde loven,

al begrijpt mijn ziel U niet.

Zalig hij, die durft geloven,

ook wanneer het oog niet ziet.

Schijnen mij Uw wegen duister,

zie, ik vraag U niet: waarom?

Eenmaal zie ik al Uw luister,

als ik in Uw hemel kom!

Dat zijn nogal woorden hè? Als je die heel diep tot je door laat dringen dan is dit niet niks.

“Schijnen mij Uw wegen duister, zie ik vraag U niet waarom”. Is dat zo? Is dat niet vaak juist de eerste vraag die wij mensen Hem stellen? Waarom? Waarom? Ikzelf heb wel geleerd dat het niets oplost om deze vraag te stellen want niemand heeft er een antwoord op en de Here God hoeft (en dat zal Hij ook niet) natuurlijk niet elke handeling ten opzichte van ons te verantwoorden.

Het derde couplet zegt:

Laat mij niet mijn lot beslissen;

zo ik mocht ik durfde niet.

Ach hoe zou ik mij vergissen,

als Gij mij de keuze liet!

Wil mij als een kind behand’len,

dat alleen de weg niet vindt;

neem mijn hand in Uwe handen

en geleid mij als een kind.

Ook dat is iets wat ik zo bijzonder vind, menig keer heb ik alle dingen in Gods handen gegeven, het was aan Hem om er dingen uit te halen en ook aan Hem om er wellicht iets bij te leggen. In ieder geval heb ik ervaren dat de Here God zoveel wijsheid bezit en als ik dan later terugkeek op een situatie waarin ik heel erg graag iets had gekregen, maar het uiteindelijk niet kreeg, dan zie ik nu dat het alleen maar goed geweest is dat ik niet kreeg wat ik wilde. Menig keer ook heb ik God gedankt als ik niet kreeg wat ik wilde want ik wist dat Hij dan iets had wat beter voor mij was. Maar eerlijk is eerlijk, het was vaak niet makkelijk en het lijkt wel, als ik dit zo opschrijf, dat ik er helemaal geen moeite mee had maar dat is niet waar hoor, ik had het er wel degelijk moeilijk mee…

Maar toch, ik heb het al vaker gezegd, als ik alle plussen en minnen naast elkaar leg, tegen elkaar afweeg, dan blijft er alleen maar een dankbaar hart over. Ik heb in de jaren die achter mij liggen de Here God mogen ervaren, elke dag opnieuw was en is Hij er, Hij heeft voor mij gezorgd, mij vertroost, mij onderwezen, mij door de diepten heen geholpen, Hij heeft Zijn armen om mij heen geslagen, Zijn trouw aan mij bewezen terwijl Hij niets te bewijzen hééft want Hij heeft met het offer van Zijn Zoon alle bewijzen van Zijn liefde geleverd die we ooit konden verlangen, ja, Hij is een groot en machtig God, liefdevol, trouw, warm, en goed en Hij is mijn Vader.

En als ik dan de uitkomst van mijn dagen bezie, en ik realiseer me dat er nog een stukje toekomst voor me ligt, dan kan ik nog steeds dit lied met heel mijn hart zingen en dan wil ik eindigen met het laatste coupletje:

Waar de weg mij brengen moge,

aan des Vaders trouwe hand,

loop ik met gesloten ogen

naar het onbekende land.