“Nienke…hé psst Nien… ben je nog wakker??” Brenda tuurt in het donker naar het andere bed waar haar tweelingzusje ligt. Een slaperige stem bromt “wat is er?” Ha, ze is wakker, Brenda gaat op haar zij liggen en vraagt fluisterend aan haar zusje: “Wat vind jij nou van dat mormel? Die nieuwe, je weet wel, die Stacy” De naam Stacy spreekt ze uit op een aanstellerige manier en Nienke moet er zachtjes om lachen. “Ik weet het nog niet goed Bren, ze is nog maar pas op onze school en ik ken haar nog helemaal niet. “Nou ik vind dat ze nogal een uitslover is, en ook heel hooghartig. Ze doet net of wij allemaal boerenkinkels zijn en zijzelf de één of andere beroemdheid ofzo. Ik kan haar niet uitstaan en ik weet zeker dat de rest van de klas haar ook totaal niet mag” zegt Brenda. “Als we morgen op school komen dan zullen we de anderen eens vragen wat zij van haar vinden en dan zullen we haar eens lekker op haar nummer zetten” zegt Brenda. Nienke geeuwt in het donker, “prima Bren, maar nu wil ik slapen hoor, truste” zegt Nienke terwijl haar ogen alweer bijna dichtvallen. “truste” zegt Brenda, en niet veel later zijn de twee dametjes in diepe slaap.

De volgende morgen worden ze wakker gemaakt door hun moeder Marcia. “Meisjes, wakker worden, het is tijd om op te staan! En Mark, jij ook opstaan jongen!” De twee meisjes rekken zich nog eens slaperig uit en stappen dan hun bed uit. Bij de badkamer gekomen is Mark heb nét voor en met een grote grijns doet hij snel de deur voor hun neus dicht. “Ah Mark, mogen wij eerst? Alsjeblieft??” smeken ze, maar Mark, door ondervinding wijs geworden, laat ze niet voorgaan. Hij weet wel waar het dan op uitdraait, die twee hebben zoveel tijd nodig in de badkamer dat hij uiteindelijk moet rennen en vliegen om op tijd op school te komen. Nee hoor, laat ze maar lekker wachten, hij is tenslotte veel sneller klaar dan zij. Er zit voor de meiden niets anders op dan te wachten, wat ze luid mopperend dan maar doen.

Als ze wat later beneden komen zit Mark al aan tafel, net als mama en papa. Snel schuiven ze aan en nadat papa gedankt heeft voor het eten vallen ze hongerig aan op het ontbijt. Nienke en Brenda zijn 13 jaar en zitten in de brugklas van de mavo, hun broer Mark is 2 jaar ouder en hij zit al in de 3e van de havo. Weliswaar zitten ze op dezelfde scholengemeenschap maar Mark heeft zijn eigen vrienden en de tweeling heeft ook haar eigen vriendinnen dus bemoeien ze zich eigenlijk niet veel met elkaar op school. Na het eten vertrekt papa naar zijn werk en gaan de kinderen naar school. Marcia zwaait het hele stel uit en ruimt dan de ontbijtboel op voordat ze zelf ook de deur uitgaat. Ze werkt als vrijwilligster in een buurtcentrum waar ze in de ochtenden altijd koffie schenkt voor ouderen die daar komen. Ze voert ook heel wat gesprekken met de mensen die ze daar ontmoet en zo hoort ze ook veel schrijnende verhalen van mensen die eenzaam zijn of die het op andere manieren moeilijk hebben. Marcia heeft een warm hart en probeert de mensen een beetje op te vrolijken en ook kookt ze dikwijls wat extra eten waarvan ze dan wat porties uitdeelt aan mensen in de buurt. Het is iets waar ze zich graag voor inzet en het wordt ook in grote dankbaarheid ontvangen. Chris, haar man, werkt op een makelaarskantoor en verdient daar een goede boterham mee zodat ze niets te klagen hebben thuis hoewel de kinderen daar soms weleens anders over denken. Ze hebben dikwijls veel te wensen en te klagen zoals alle kinderen van hun leeftijd dat wel hebben. Marcia is bij het buurtcentrum aangekomen en stapt naar binnen. Het is lekker warm binnen en nadat ze haar jas opgehangen heeft gaat ze snel aan de slag om koffie te zetten en voor een beetje gezelligheid te zorgen.

wordt vervolgd…