Want nu zien wij nog door een spiegel, in raadselen, doch straks van aangezicht tot aangezicht. Nu ken ik onvolkomen, maar dan zal ik ten volle kennen, zoals ik zelf gekend ben. I Kor.13:12.

Dit hoofdstuk gaat over de liefde, over al die dingen die wij kunnen hebben of doen maar die allemaal niets betekenen zonder liefde, die liefde die de Here God in ons hart legt. Maar die tekst, “nu zien wij nog door een spiegel, in raadselen”. Ik heb dat zinnetje nooit goed begrepen. Maar wat er staat is, dat wij “door” een spiegel kijken, we kijken er niet “in”, maar erdoor. Tóch wordt hier gesproken over een spiegel, niet over een ruit. En een spiegel heeft de eigenschap om dingen te wéérspiegelen. Als je voor een spiegel staat, dan zie je jezelf én alles wat áchter je is, maar niet de dingen die vóór je liggen. Deze spiegel lijkt anders te zijn, dit is er eentje waar je door kunt kijken, maar toch. Weet je, ook al kun je door de spiegel heenkijken, het is en blijft een spiegel. En dat staat er niet voor niets bij vermeld in dit stukje.

Wat zien wij dan door die spiegel? Tóch in de eerste plaats onszelf, én de dingen die achter ons liggen, de dingen die in ons leven zijn gebeurd, dingen die indruk gemaakt hebben en in onze harten en gedachten zijn blijven hangen. Ik vind het goed dat we dat zien, het is goed om naar jezelf te kijken en het is ook goed om de dingen uit het verleden eens onder de loep te nemen. Er staat ook bijv, in vers 11 : Toen ik een kind was, sprak ik als een kind, voelde ik als een kind, overlegde ik als een kind. Nu ik een man ben geworden, heb ik afgelegd wat kinderlijk was. Met andere woorden, ik kijk in die spiegel en zie dat ik volwassen ben geworden, tegelijkertijd zie ik achter mij een aantal gebeurtenissen uit mijn leven, dingen die ik verkeerd gedaan, gezegd en gezien heb, maar dat kan ik nu afleggen, dat was, maar is niet meer. En door die achtergrond “schoon” te maken, komt er meer rust in het beeld dat ik in die spiegel zie. Toch is het beeld van mezelf nog wel erg duidelijk op de voorgrond… maar er dwars doorheen   zie ik een glimp van hoe het moet worden, zoals het was in den beginne toen God de mens schiep naar Zijn beeld en naar Zijn gelijkenis.

Dit hoofdstuk handelt over de liefde en als je dan leest in I Joh.4:7 dan staat daar: Geliefden, laten wij elkander liefhebben, want de liefde is uit God; en een ieder, die liefheeft, is uit God geboren en kent God. En als je dan teruggaat naar I Kor. 13, dan staan daar de eigenschappen van de liefde, die stuk voor stuk in ons leven zichtbaar zullen worden wanneer wij Hem de kans geven om in ons leven te werken. En wat er dan gebeurt is, dat wij meer en meer op hem zullen gaan lijken, een kind dat geboren is uit zijn ouders zal gaandeweg meer en meer uiterlijke én innerlijke kenmerken ván die ouders gaan vertonen, zo ook wij, wij zijn uit God geboren en naarmate wij groeien, zullen ook wij meer en meer uiterlijke én innerlijke kenmerken van onze hemelse Vader vertonen. En als je dan nóg eens in die spiegel kijkt, dan wordt het zoals het in dat eerste stukje staat, dan zullen wij dwars door die spiegel heen, steeds meer hetzelfde beeld gaan zien, van aangezicht tot aangezicht, Hij aan de ene kant en wij aan de andere.

Er was een tijd dat er een bedekking lag op de harten en aangezichten der mensen, maar er staat in de tweede Korinthen brief dat die bedekking weggenomen wordt als je je tot de Here bekeert. En dan staat er in II Kor.3:18: En wij allen, die met een aangezicht waarop geen bedekking meer is, de heerlijkheid des Heren weerspiegelen, veranderen naar hetzelfde beeld van heerlijkheid tot heerlijkheid, immers door de Here, die Geest is.