Er zijn mensen die telkens terugkeren in je gedachten en waar je dan voor bidt. Tenminste zo ervaar ik dat voor mijzelf wel. Zo ook dit mooie meisje…

Toen ik pas in de gemeente kwam waar ik nu nog steeds kom was er een jonge  vrouw die ongeneeslijk ziek was. Ze had een dochter van een jaar of twaalf en was gescheiden. Gesproken heb ik haar nooit persoonlijk en ik heb haar ook maar een enkele keer gezien omdat ze vaak niet in staat was naar de samenkomst te komen. Toen hoorden we op een zondagmorgen dat deze vrouw was overleden, slechts 38 jaar oud, Ik was geschokt, ik vond het zo vreselijk, ook voor haar dochter en haar moeder die, zo hoorden we, ook nog maar kort daarvoor haar man al verloren had. Ik heb daar veel verdriet van gehad.

Een poosje later sprak ik iemand die veel met deze mensen optrok en ik vroeg haar of zij een adres wist van het meisje of van de oma. Ze gaf me alle twee. Het meisje woonde inmiddels bij haar vader en zijn nieuwe gezin. Tussen haar vader en moeder was kort voor de moeder overleed, nog een gesprek mogelijk geweest waarbij overeen gekomen was dat het meisje bij haar vader mocht gaan wonen. Ik stelde me voor hoe het voor dat meisje moest zijn, haar moeder weg en haar vader die ze moest delen met een andere vrouw en kinderen die zij inmiddels hadden. Maar ook voor het gezin van haar vader zal het een hele aanpassing nodig gehad hebben. Ik bad regelmatig voor haar en had het op mijn hart haar een pakje te sturen. Ik kocht een paar leuke dingetjes, onder andere een mooi armbandje en stuurde het haar op met een kaartje erbij. De oma stuurde ik een mooie kaart. Gewoon, zomaar omdat deze twee mensen mij op het hart lagen. Kort daarop kreeg ik een telefoontje van de oma, ze bedankte voor de kaart en ook voor het pakje van haar kleindochter en we hadden een goed gesprek samen. De oma vertelde van haar zorgen om haar kleindochter in de nieuwe situatie, ze zag haar veel minder en er waren nog wat andere dingen die ze me vertelde. Voor de oma was dit verdrietig. Ook had ze zelf veel lichamelijke klachten en ze vertelde me erover. Zo heb ik haar een paar keer gesproken, en ook de kleindochter heb ik nog weleens een kaartje gestuurd en ik kreeg van haar ook een briefje terug.

Op een gegeven moment was het telefoonnummer dat ik van de oma had, niet meer in werking en verloor ik het contact met haar, en ook met de kleindochter. Regelmatig heb ik aan hen gedacht en voor hen gebeden en niet veel later zag ik de overlijdensadvertentie van de oma. Dit raakte me, nu was dit meisje ook nog haar grote steun en toeverlaat kwijt. Ik heb dit meisje, hoewel ik haar niet persoonlijk ken, echt in mijn hart gesloten. Ik hoop dat ze het contact met haar hemelse Vader heeft behouden in de afgelopen jaren en dat ze daar ook haar steun en haar rust mag vinden.

Weet je, soms denk ik weleens, “het enige dat ik kan doen is bidden” en dan klinkt het als “weinig”. Zoiets als, ik kan niets doen om te helpen dus ja, dan zal ik maar bidden, alsof het een zielige poging is óók iets te doen. (beetje sterk uitgedrukt hoor). Maar weet je, de Bijbel zegt dat het gebed juist een krachtig wapen is en dat het wel degelijk iets uitwerkt. Het is niet “een laatste redmiddel” maar het is een groot voorrecht dat wij toegang mogen hebben, dankzij het offer van de Here Jezus, tot Gods genadetroon en dat wij daar de noden van de mensen om ons heen mogen brengen en weten dat God nooit zijn oren toesluit als wij tot Hem spreken. Ook dit mooie meisje breng ik voor Zijn troon en ik bid dat zij mag ervaren  de woorden die David sprak: Psalm 46:2: God is ons een toevlucht en sterkte, ten zeerste bevonden een hulp in benauwdheden.

Moge de Here ook jouw sterkte zijn en je zegenen Marie-Elize!