Gisteren heb ik geschreven over die prachtige klaprozen die daar zomaar aan de rand van de snelweg tussen de scherven stonden te stralen. Ik heb er naderhand nog een gedicht over gemaakt dat ik vandaag hier wil neerschrijven. Zoals ik gisteren schreef mogen ook wij ons plekje in deze gebroken wereld innemen om Gods liefde uit te dragen, om te stralen als een stukje schoonheid tussen de scherven maar wat houdt dat in? Misschien dit:

Schoonheid tussen scherven.

Schoonheid tussen scherven,

hoe stel ik mij dat voor?

Een blik, een gebaar, een lach,

een warm hart, een luisterend oor.

Schoonheid tussen scherven,

daar waar al het moois verdween

gaf God ons elk een plekje

om te stralen tussen het steen.

—

Schoonheid tussen scherven,

onze wereld is in nood,

de pijn, ‘t verdriet, het hartzeer,

de gebrokenheid is groot.

Schoonheid tussen scherven,

is: wat liefde willen delen

aan hen die zijn verkild,

en echt, het zijn er toch zo velen.

—

Schoonheid tussen scherven,

groeien naar het licht.

Dat licht dat warmte uitstraalt

komt van God’s aangezicht.

Bij Hem vinden wij een bodem

om onze wortels in te slaan,

zodat wij tussen alle scherven

toch stevig blijven staan.

—

Schoonheid tussen scherven,

het klinkt bijna verheven,

maar God wil júíst door onze zwakheid

Zijn liefde verder geven.

Een stukje heling mogen brengen

in een leven vol van pijn.

Zomaar tussen al het grauw,

een zonnestraaltje zijn.