Willekeurige bemoediging
  • I will love you always!
    Soms zijn er dingen die me zo diep raken. Ik zag dit artikel in de krant zaterdag. —– Belgische gevangene …
Recente reacties
Archief

CD: U bent er altijd

Here is the Music Player. You need to installl flash player to show this cool thing!

“Mijn” Saartje.

never-give-up[1]

Op een dag kwam ze binnenlopen, samen met haar moeder, een kleine krullenbol die eerder jongensachtig en stoer overkwam en waarover ik me verbaasde dat het een jongedame bleek te zijn. Kort haar, stoere kleding, rugzak en een houding waaraan ik kon aflezen dat ze niet bepaald enthousiast was om bij ons op gesprek te komen. Ik werkte toen nog in de verslavingszorg maar wij hadden niet alleen cliënten met verslavingsproblematiek, integendeel, de mensen die bij ons kwamen hadden heel diverse problemen en dit meisje had psychische problemen. Het was haar  moeder die het initiatief genomen had haar bij ons aan te melden nadat ze al een voorgeschiedenis in de hulpverlening had.

Het bleek al snel dat ze niet geneigd was veel los te laten, in de eerste intake was het haar moeder die mij de meeste informatie verschafte. Saartje, zoals ik haar hier even noem, had problemen op het gebied van een zedendelict, haar aangedaan in het verleden, en daaruit voortvloeiende agressie en duidelijk een heel vertekend zelfbeeld. Ze was zeer behoedzaam, op het vijandige af, zag absoluut geen enkel heil in de gesprekken bij ons, en zo ging ik het traject met haar in. Het bleek dat haar afweer, hoewel sterk aanwezig, toch snel afbrokkelde en al snel waren de gesprekken die we samen hadden van een opbouwende diepgang. Van tijd tot tijd was ook haar moeder bij de gesprekken en zij werd sowieso betrokken bij het traject. Er werd gezocht naar gespecialiseerde hulp waar het de agressie betrof en ik had wekelijks gesprekken met haar. Zij gaf me haar vertrouwen en opende zich steeds meer. Ook over het zedendelict was ze open, ze gaf me een kijkje in haar belevingswereld en ik begreep waar de agressie vandaan kwam. Inmiddels had ze ook aangifte gedaan en was er een zaak bezig hieromtrent. De politie echter heeft nogal geblunderd en haar op een nare manier behandeld. Ik vond dat niet kunnen en vroeg een gesprek met de desbetreffende rechercheur aan. Wie schetst mijn verbazing (en lichtelijke schrik) toen ik op de afspraak kwam en er 4 rechercheurs/inspecteurs bleken te zitten aan de tafel waaraan ik ook mocht plaatsnemen. De zedenrechercheurs in kwestie waren nogal ijzig, maar tot mijn eigen verbazing was ik heel rustig, ik wist waar ik voor kwam en ik heb daar mijn verhaal gedaan en op een vriendelijke manier duidelijk gemaakt dat je zo’n meisje niet op zo’n manier kunt behandelen, en ze ook laten zien wat het met Saartje gedaan had, dat het haar schade berokkende. Eén van de inspecteurs schreef alles op en aan het einde van het gesprek was het ijs met allen wel gebroken en hebben we het op een goede manier afgesloten waarna de inspecteur beloofde de zaak te onderzoeken en deze dingen mee te nemen en te gebruiken als leerstof.

We hebben ook nog wel wat gezelligs gedaan samen, zo zijn we op een middag naar Utropia geweest, je kunt daar allerlei vogels bewonderen, prachtige papegaaien, allerlei andere vogels en je kunt zelfs in zo’n hok om ze te laten eten uit een bakje dat je dan mee krijgt, ze vond dat geweldig om te doen. Het was een gezellig middagje zo samen.

Het ging stapje voor stapje, soms een stapje terug en dan weer twee vooruit, en ik heb daar wel gezien dat het een vechter was, “mijn” Saartje, dat was ze wel een beetje geworden…

En middenin het traject dat we samen doorliepen kreeg ik van het ene op het andere moment een ernstige bloeding in mijn oog waardoor ik niets meer kon. Ik kon niet meer rijden, niet meer werken, niet meer de deur uit en zelfs binnenshuis moest ik heel voorzichtig zijn omdat ik bijna niets meer zag. Ik heb mijn werk geïnformeerd maar Saartje persoonlijk gebeld. Ze begreep het wel maar was ook wel teleurgesteld en ik was bang dat ze de motivatie zou verliezen. Op de dag dat we eigenlijk onze afspraak hadden kreeg ik een telefoontje van haar, ze was in Rotterdam in het Erasmus ziekenhuis, haar moeder was ’s nachts van de trap gevallen en haar toestand was kritiek. Niet veel later belde ze met de mededeling dat haar moeder overleden was. Vreselijk!! Wat vond ik het erg dat ik er niet voor haar kon zijn in die moeilijke tijd. Gelukkig waren er andere mensen, met name een vriendin van haar moeder, die haar opgevangen heeft maar mijn gedachten en gebeden waren bij haar.

Door deze omstandigheden is haar traject eigenlijk afgebroken en ikzelf ben toen geopereerd en heb maanden nodig gehad voor het herstel en zo zijn we elkaar een beetje uit het oog verloren. Ik heb haar in de afgelopen jaren een enkele keer vluchtig gezien en een poos terug hebben we elkaar op facebook weer gevonden. Dan volg je een klein beetje waar ze mee bezig is en dat stemde me blij, het zag er positief uit.

Maar zondagmorgen was ze er ineens, ze was in de dienst en zag er zo goed uit! Ze was alleen en ik vroeg of ze naast me kwam zitten en voor en na de dienst hebben we met elkaar gesproken. Ze heeft helemaal voor de Here God gekozen, ze zit op een Bijbelschool en gaat binnenkort op missiereis. Ze was onder de zangdienst bezig aantekeningen te maken omdat ze daar een opdracht voor school over had. Haar hele houding, manier van kleden en vooral ook haar uitstraling, was anders, veel meer een meisje-meisje en ze had zelfs een handtas bij zich, dat ontroerde me zo. Je zou zeggen hoe kan een handtas je nou ontroeren? maar de enorme verandering die zich in dit mooie meisje heeft voltrokken is zo  bijzonder. Zelf vertelde ze dat het moment van overlijden van haar moeder voor haar het punt van omslag is geweest: “God zei heel duidelijk tegen mij op het moment dat ze zeiden dat ze niks meer voor mijn moeder konden doen -de Heer is mijn Herder-. Op dat moment wist ik dat m’n moeder naar de hemel ging en ik wist dat God voor mij zou zorgen“.

Ze vertelde me dat ze nooit zou vergeten hoe ik haar die woorden van een Psalm (juist die Psalm die ik zondagmorgen hier schreef) had voorgehouden, die Psalm had indruk op haar gemaakt, en ik wil hem nog een keertje plaatsen vandaag, want in deze context lees je hem misschien toch weer anders,

Psalm 139: 1-6: HERE, Gij doorgrondt en kent mij; 2 Gij kent mijn zitten en mijn opstaan, Gij verstaat van verre mijn gedachten; 3 Gij onderzoekt mijn gaan en mijn liggen, met al mijn wegen zijt Gij vertrouwd. 4 Want er is geen woord op mijn tong, of, zie, HERE, Gij kent het volkomen; 5 Gij omgeeft mij van achteren en van voren en Gij legt uw hand op mij. 6 Het begrijpen is mij te wonderbaar, te verheven, ik kan er niet bij.

20238_trots3_3[1]Om het met de woorden van Saartje zelf te zeggen, “God gaat door”. En zo is het ook, wat een bijzonder verhaal en wat een bijzonder meisje! Ik kan alleen maar zeggen dat ik dankbaar ben dat we zo’n machtige en grote God mogen dienen, dat Hij nooit laat varen het werk van Zijn handen en dat ook dit te wonderbaar is om te begrijpen, maar wel prachtig en aangrijpend.

Ik ben trots op “mijn” Saartje!!

—————–

Ik heb dit blogje eerst aan Saartje zelf laten lezen en haar gevraagd of ik het hier mocht plaatsen. Zij heeft zelf een reactie hierop gegeven waarvan ze het fijn vond als ik die nog toe wilde voegen, en dat doe ik graag.

“Wow Ingrid, Ik zit het verhaal te lezen met tranen in mijn ogen. God is een grote God. Hij gaat door. Als ik het zo lees zie ik nog meer hoe God mij veranderd heeft! God laat niet los waar Hij aan begonnen is! Ik wil je bedanken voor wie jij was voor mij in die tijd, voor wat je voor mij gedaan hebt! Je wist hoe je me aan moest pakken. Dank je wel dat je het instrument van God wilde zijn in die tijd waarin ik dat keihard nodig had. In een tijd waarin ik God al vaarwel had gezegd. Mede door jou heb ik God op een hele andere manier leren kennen. Ik ben elke dag nog zo dankbaar dat ik Jezus echt heb leren kennen in het Erasmus toen mijn moeder overleden is. En God is trouw Hij heeft voor mij gezorgd tot op de dag van vandaag! En Hij gaat ermee door!”

 

facebooktwittergoogle_plusredditpinterestmail


+ 3 = 12