Ik reed van de stad naar huis en zag mijn handen op het stuur liggen en ineens viel het mij op dat ze leken op de handen van mijn vader, de manier waarop hij altijd zijn handen op het stuur had was precies gelijk aan de mijne op dat moment. Leuk om te zien, het was mij nooit eerder zo opgevallen en het bracht ook gelijk een hoop herinneringen aan vroeger naar boven. Ik weet dat ik altijd met een gerust hart  bij hem in de auto ben gestapt en dat ik ook, vooral als kind, altijd in slaap viel als we lange einden moesten rijden, dat maakte dan dat je zo lekker snel thuis was. Ook toen ik ouder werd en inmiddels zelf al vele jaren een rijbewijs had zat ik altijd op mijn gemak bij hem in de auto, ik had een volkomen vertrouwen in de stuurmanskunst van mijn vader… totdat hij soms fietsers pas op het allerlaatste moment zag, kleine vergissingen maakte, en wat onzeker werd. Kort nadat we deze dingen bemerkten bleek dat mijn vader ziek was, ernstig ziek.

Vanaf dat moment werden de rollen omgedraaid en was ik degene die de auto meestal bestuurde. Ik reed mijn moeder voor de boodschappen of als ze ergens anders heen moest, ik bracht mijn vader naar zijn afspraken in het ziekenhuis, ik reed hem 7 weken lang elke dag naar zijn bestraling en ik reed mijn moeder meerdere keren weken lang elke dag op en neer naar het ziekenhuis toen hij daar opgenomen was…

In die weken dat ik hem elke dag naar de bestraling reed zat hij naast me, zijn rustige handen op zijn schoot, nooit heb ik gezien dat hij boos was, bang was, bezorgd was, hij onderging het allemaal in alle rust. Ook niet toen het niet meer ging en hij op bed kwam te liggen, hij was dankbaar dat hij daar zo lekker lag, zijn vertrouwen was op zijn Heer. Maar in de laatste dagen van zijn leven werd hij onrustig, zijn hersenen waren door uitzaaiingen aangetast en dat zorgde ervoor dat hij zo onrustig was. Hij zag dingen die er niet waren, zei dingen die niet klopten en probeerde uit bed te komen terwijl dat niet meer ging… In zijn allerlaatste nacht zat ik bij zijn bed, zijn handen gingen onrustig over het dek en af en toe deed hij zijn ogen open maar in zijn ogen was een afwezige blik. Ik nam zijn onrustige hand in de mijne en ik heb zachtjes de Psalm opgezegd die hij zelf altijd in zijn hart had als hij weer in de MRI scan moest. Psalm 23.

Tegen de morgen werd hij rustig, zijn voorganger kwam en vroeg hem of hij naar huis wilde, ja, mijn papa wilde naar huis. We hebben met hem gebeden, heel zachtjes mooie muziek aangezet, bij hem gezeten en zo heeft hij in alle rust zijn handen in die van de hemelse Vader gelegd en mocht hij zijn intrede doen in zijn hemelse huis.

Toen ik gisteren de gelijkenis zag van mijn handen met die van mijn papa gingen al deze dingen door mijn gedachten, maar ook een besef. Elke dag opnieuw leg ik heel bewust mijn handen in de rustige handen van mijn Papa, ik vertrouw Hem volkomen en ik weet dat Zijn stuurmanskunst onfeilbaar is. Hij brengt me daar waar ik hoor te zijn en het is alleen als ik soms zélf probeer te sturen dat ik het gevaar loop om op verkeerde plaatsen terecht te komen, of om ongelukken te veroorzaken waarbij ik mijzelf en anderen zou bezeren. Het mag dan stormen in deze wereld maar in Papa’s rustige handen ben ik veilig, wat geeft dat rust en wat een voorrecht om een kind van die Papa te mogen zijn!