Toen ik een jaar of 13/14 was, had ik een krantenwijk en de kranten moesten elke avond bezorgd worden. Ik moest dan mijn portie kranten ophalen bij mensen die in ons dorp woonden en waar nog meer krantenbezorgers hun stapel kranten kwamen ophalen. Nou had ik een route die door een bepaald deel van ons dorp ging, de bebouwde kom, dus allemaal huizen naast en tegenover elkaar. Maar ik had óók een gedeelte net buiten het dorp, dat waren een aantal boerderijen die aan een verlaten landweggetje lagen.

In de zomer was het geen probleem, dan bezorgde ik overal mijn kranten als het nog licht was, maar al naar gelang de dagen korter werden moest ik eerst een gedeelte, en later mijn hele wijk, rondbrengen in het donker. De huizen in de bebouwde kom vond ik niet zo erg, maar die boerderijen… boeh, vreselijk om in het aardedonker over dat stille weggetje te rijden, ik was altijd bang daar. Ik weet nog goed dat ik menig keer gewoon een boerderij heb overgeslagen, want het was zo dat de oprijlaan aan dat weggetje begon, maar dan moest je een heel eind lopen om bij het woonhuis te komen en vaak moest je er dan ook nog eens omheen om bij een deur te komen. Als er licht in huis was, dan deed ik het nog wel, maar als zo’n boerderij donker was, ging ik er niet heen en sloeg stiekempjes die boerderij over, waarna ik dan de volgende dag wel een klacht kreeg dat de mensen geen krant gehad hadden.

De krant, een blad vol met nieuws waar de mensen in geïnteresseerd zijn en waar ze graag over willen lezen. En ik mocht dat nieuws rondbrengen. Eigenlijk is dat nog steeds zo, ik mag een nieuwsbezorger zijn, ik mag het “goede nieuws” rondbrengen en bezorgen bij de mensen. Maar soms kan het nog wel eens gebeuren dat ik bang ben voor het donker en dan mensen voorbijga, oversla. Ik bedoel dit, als kind van God heb je een ander iets te bieden, iets te brengen, mag je goed nieuws brengen bij mensen die daar niets van weten. Dat is de opdracht die we allemaal hebben gekregen, om mensen te winnen voor het koninkrijk van God en ze naar Hem toe te leiden. Maar het kan wel gebeuren dat je mensen kent die, voor je gevoel, zó anti zijn, dat je bij voorbaat al bang bent om ze überhaupt aan te spreken over het geloof. Dan weet je al bij voorbaat dat (naar je eigen idee) het toch niets zal uithalen, en dat zo iemand alleen maar geërgerd zal zijn en dan durf je niet. Tenminste, zo gaat het bij mij wel eens hoor. En ook kunnen er andere dingen zijn waar je bij voorbaat al met een bang hart tegenop ziet, die je vantevoren al kunnen benauwen.

Maar waar moet ik dan eigenlijk bang voor zijn? Daar is totaal geen reden toe, want als God voor mij is, wie zal tegen mij zijn? Het staat ook zo mooi in Psalm 139:5-6 Gij omgeeft mij van achteren en van voren en Gij legt Uw hand op mij. Het begrijpen is mij te wonderbaar, te verheven, ik kan er niet bij.

David wist precies wat de Here in zijn leven betekende En toen ik dit vers las, begreep ik opnieuw zo duidelijk dat er helemaal geen reden is om bang te zijn, omdat ik áltijd mag weten dat Hij rondom mij is.

Toen ik die kranten rond moest brengen, was ik bij voorbaat al bang om weer over dat donkere weggetje te moeten en ik zag er tegenop, maar hóé anders zou het geweest zijn als ik een grote, sterke man bij me gehad had die bij elke stap fijn met me meegegaan was? Dan zou ik echt geen secónde bang geweest zijn. Welnu, deze psalm zegt dat de Here ons omgeeft van achteren en van voren én dan ook nog Zijn hand op ons hoofd legt! Geweldig toch?

U Here, bent altijd bij mij
Uw hand ligt op mijn hoofd,
U leidt en U beschermt mij
zoals U heeft beloofd.
Ik mag het zélf ervaren
U bent steeds om mij heen,
en ik heb niets te vrezen
U laat mij nóóit alleen.