Deze maar dan in het blauw:-)

Ik heb op mijn 19e mijn rijbewijs gehaald en kreeg al vrij snel mijn eerste auto. Het was een Simca 1000, ook wel het “koekblik” genoemd door vrienden, maar wat hébben we er een plezier van gehad met z’n allen.

In een jaar tijd had ik 33000 km. met dat ding gereden, altijd volgeladen met jan en alleman. Destijds woonden wij ook nog in de buurten van Rotterdam en dan gingen we (“we” is: mijn 1 jaar jongere broer en ik) altijd via Zeeland, waar we passagiers oppikten, naar Duitsland alwaar we dan vakantie’s hielden samen met andere christelijke jongeren in tenten of jeugdherbergen. Wat een mooie tijd was dat. Maar altijd voor we ergens heengingen, raadpleegde ik mijn vader over de te volgen route. Ik ging nergens heen zonder eerst aan hem te vragen hoe ik moest rijden. Hij wist ook altijd precies hoe ik ergens moest komen. Dan schreef hij op welke plaatsen ik moest volgen op de borden en dat klopte altijd, nooit heb ik meegemaakt dat hij een verkeerde route had uitgestippeld. Veelal wist hij gewoon uit zijn hoofd hoe ik moest rijden, en zo niet, pakte hij de kaart erbij en zocht het voor me op. Eigenlijk ben ik dat altijd blijven doen, en niet alleen ik, ook andere broers en zussen deden dat. Zo was ik een aantal jaren terug met een broer en zus onderweg van Duitsland naar huis, mijn broer reed en het was heel laat in de avond. Op een gegeven moment zaten we helemaal verkeerd, we konden geen bord meer vinden met namen erop die we zouden moeten volgen en uiteindelijk draaiden we een beetje in een kringetje rond. We belden van onderweg naar mijn vader en toen hij wist waar we ongeveer zaten, kon hij ons precies uitleggen welke borden we dan moesten volgen om weer op de goede route te komen. Het klopte precies!!

Weet je wat hij ook altijd deed? Hij wachtte ons altijd op, hóé laat het soms ook kon worden, als we onderweg waren bleef hij wachten tot we weer veilig thuis waren. In latere jaren, toen de mobiele telefoon zijn intrede had gedaan, kregen we sms-jes van hem om te vragen of het goed ging en waar we al waren. Wanneer we dan thuis waren aangekomen was hij tevreden. Een goeie pa hè? Ik heb warme herinneringen als ik aan hem denk!

Het doet me denken aan mijn hemelse Vader en aan de zorg en liefde die Hij voor ons, Zijn kinderen, heeft. Hij heeft óók een route voor ons uitgestippeld, maar het gebeurt nogal eens dat we een verkeerde afslag nemen. Dan komen we ook op dwaalwegen terecht en schieten niet op. Maar óók Hem mogen we dan van onderweg aanroepen en vragen hoe we moeten gaan om weer op de juiste route te komen. Weet je, het is zo gemakkelijk om aan het dwalen te raken, maar ook deze Vader volgt ons bij alles wat we doen en blijft op de hoogte van waar we zijn. De bijbel leert ons dat Gods oog altijd op ons gericht is en dat Hij ons overal ziet en weet waar wij ons bevinden. Hij heeft daar geen mobiele telefoon voor nodig:-) Hij kent de weg waarop wij gaan, Hij kent ook elke cm. van die weg en áls we dan eens verkeerd gaan weet Hij ook precies hoe we weer op het oorspronkelijke pad terug moeten komen. Dat is zo’n geruststellend idee. Ik weet wel dat ik het geweldig vond dat mijn vader dat altijd zo goed wist, het maakt dat je op een ontspannen manier kunt reizen, want áls er iets fout gaat, geen punt, even bellen en het komt goed. Het enige waar ik natuurlijk wél op moest letten was, dat ik het einddoel in zicht bleef houden, want dáár moest ik natuurlijk uiteindelijk wél aankomen.

Onze Vader God heeft voor ons ook een einddoel in het zicht gesteld, een huis met vele woningen waar voor ons een plaatsje is bereid. Maar de weg ernaartoe is weleens lastig te begaan en brengt ons in verwarring. Geen nood, we mogen Vader om raad vragen en Hij geeft ons die. Er staat in Psalm 32:8: Ik leer en onderwijs u aangaande de weg die gij gaan moet; Ik raad u; Mijn oog is op u. 

Prachtige woorden die ik mee wil nemen waar ik ook ga, woorden die mij geruststellen en ervoor zorgen dat ik op een ontspannen manier mijn reis mag maken, totdat ik kom aan mijn einddoel, daar waar Vader op mij wacht!